سرش رابالا آورد و نگاهی به صورتم انداخت.

-این همه جا رو ول کردی ؛رفتی اون پایین که چی بشه؟نگفتی می افتی توی آب؟!می دونی عمق این آب چقدره؟

-حوصله ام سر رفته بود.

پوز خندی گوشه لب هایش را به سمت بالا کشید و نگاهش رنگی از شیطنت گرفت!

-همیشه وقتی حوصله ات سر می ره؛کارهای خطرناک به سرت می زنه؟!پس جای شکر داره هوس شنا کردن توی آب رو نکردی!

کمی بعد بهم نزدیک شد واینبار بی هیچ شوخی یا طعنه ایی گفت:

-فکر نکنم با این پا بتونی راه بری...

قبل از آنکه بازویم میان پنجه های مردانه اش اسیر شود گفتم:-فکرکنم بتونم ؛بهتره شما برید

-مطمئنی؟!

سرم را به نشانه تایید تکا ن دادم و پلک هایم را روی هم گذاشتم تا همین جا هم زیاذی ریسک کرده بودم.هیچ دوست نداشتم زمانی به جمع بر گردم که تکیه ام به اوست و بازویم میان دستهایش.حتی از تصورش تیره پشتم می لرزید.کافی بود پوران خانم یک نگاه به هر دوی ما بیاندازد تا دوباره جنگ و جدل شروع شود

نگاهم را به چشمهایش دوختم که زمزمه کرد....

دوست ندارم مثل گناهکار ها جلویم بنشینی توادمی ،یک ادم مستقل وازاد!

من یا هیچ کس دیگه نمی تونه به دست وپای تو زنجیر ببنده.

اینجا هم دادگاه نیست ومنم قاضی نیستم،توهم مجرم!

من فقط یه سوال  پرسیدم ،قصد استنطاق که ندارم.فکر می کردم با هم همدلیم................

هستیم.

پس چرا باهام روراست نیستی؟من دوست دارم تو خیلی ساده حرف هات روبامن در میون بذاری.

نه با ترس،یا شرم،یا.....

من باهات روراستم.

........................................................................

دوستان سلام سعی کردم قسمتی را براتون انتخاب کنم که داستان زیاد لو نره وفقط متوجه متن روان وسلیس ودلنشین داستان بشوید.

موید ونامدار باشید شریف.

-اینجا دیگه سراشیبی کوچک نیست که اگه بیفتی یکی دستت رو بگیره و بیاره بالا....

سرم را به عقب چرخاندم که نگاهم روی صورت محمد ثابت ماند.اصلا متوجه نزدیک شدنش نشده بودم.در فکر بودم که حتی نفهمیدم کی از بقیه دور شدم,طوری که دیگر نمی دیدمشان.نگاهم را دوباره به کوه های مقابل دوختم و آرام زمزمه کردم:شاید اگر اینبار اتفاق بیافته,دستم رو نگیری!

نزدیک شدنش را از روی صدای سنگ ریزه هایی که زیر پایش می لغزید,می فهمیدم.حالا کنارم ایستاده بود و من به خوبی عطرش را استشمام می کردم.عطری آشنا ,دوست داشتنی و عزیز ,درست مثل صاحبش!

-از کجا مطمئنی؟!           -فرصت ها فقط یه بار پیش میان,اینجوری از شرم خلاص میشی!             -اگه نخوام؟!

با دقت به صورتش خیره شدم.برای لحظه ای مبهوت بهش خیره ماندم و لرزشی شیرین از شنیدن این جمله به دلم افتاد.

                                                                   ..................................................

بالاخره هم او این بود که به حرف آمد و گفت:-لیلی دلم نمی خواد دست و پات رو به ای زندگی غل و زنجیر کنم,خودت رو آزار نده!من قناری باز نیستم.ترجیح میدم آزادت بذارم تا اگه قراره بمونی,جلد اینجا باشی نه اسیر!

بی اختیار حلقه اشک در چشمم بسته شد و با صدایی لرزان زمزمه کردم:اگه اسیرت شده باشم؟

-آزادت می کنم.

-این آزادی رو نمی خوام.

-هر جور که راضی باشی آزادت می کنم. گفتم که....

بی قرار به میان حرفش پریدم و گفتم:نمی خوام آزادم کنی.محمد...من ...من....نا خواسته جلد این قفس شدم!

far121 نوشت:
 

ستاره هاهم خاموش می شوند...

اما در دل شب....

درخشانترین ستاره برایت خواهم بود....