- می‌دونی... فیروزه سنگ خیلی گرونی نیست... ولی خیلی اصیله. ارزش بعضی چیزها به اصالتشونه، نه به قیمتشون.
و یه سنگریزه‌ی کنده‌شده از لبه‌ی سکو برداشت و بین انگشت‌هاش نگه داشت. بعد سمت سالار گرفت. سالار متوجه منظورش شده بود. اخمی کرد و کف دستش رو جلو برد. سنگ روی دستش افتاد و غلتید. یه تیکه‌ی براق و فیروزه‌ای رنگ از گوشه‌ی کاشی. زرین با این حرف‌ها می‌خواست به سالار بفهمونه که به اندازه‌ی کافی اصیل نیست... که دستش به زن‌ها خورده و مثل اون، خودش رو از دنیا مخفی نکرده!! سالار پوزخندی زد و درحالی‌که دستش رو مشت می‌کرد، از جا بلند شد. آهسته گفت:
- وقت رفتنه!
و خودش زودتر راه افتاد.

از متن کتاب

فنجان را توی پیش دستی اش گذاشت و دستانش جلو آمد...هنگامی که انگشتان گرمش روی دستانم کشیده شد برق از چشمانم پرید و حیران به دستانش چشم دوختم....تا به خودم آمدم و خواستم عقب بکشم دستانم را محکم گرفت و زمزمه کرد
-سودا...
نفس بریده از لحن عجیب و غریبش سر بالا گرفتم و به سختی لب باز کردم
-تو چته...چرا اینجوری میکنی؟!
همین چند کلمه را جان کندم تا گفتم..او هم کمی مضطرب بود و چشمانش همانند من دو دو میزد.
-امرز اومدم که یه موضوعی رو بهت بگم.
مستاصل خندیدم..دست خودم نبود انگار:خب باشه...میتونی دستم رو ول کنی بگی...
فشار دستانش بیشتر شد:نه تو آروم باش...من حالم خوب نیست...داغونم...باید آروم شم...تو آروم بشی منم آرومم!
دیگر جایی برای تعجب نمانده بود...شوکه شدم...آنهم برای دومین بار.
-چی میگی تو؟!
لحظه ای چشم بست و هنگامی که دوباره نگاهم کرد کمی آرام شده بود.
-من سه روز دیگه پرواز دارم سودا...دارم برای همیشه از ایران میرم!
سومین شوک....

در زندگی آدم ،لحظاتی وجود دارد که به اندازه ی تمام عمرش طول می کشد.انگار همه ی گذشته ات در یک لحظه جلوی چشمت ظاهر می شوند و برایت شکلک درمی آورند.خودت از خودت خجالت می کشی بخاطر آن همه حماقت و خوش باوری.خیلی سخت است در یک لحظه بفهمی که همه ی گذشته ات یک فریب بزرگ بوده است، یک پرده و نقاب پر از نقطه های تاریک

به احساساتم اجازه دادم پیش از قلبم فرمانروایی کنند، شدم مادری که خطای فرزندش را می‌بیند و به آن معترف است اما فقط تذکر کوچکی می‌دهد و از آن می‌گذرد. عشق را لبالب در نگاهم جای دادم و در مقابل شب سیاه چشمانش که سوسوی نفرت را به تماشا گذاشته بود، خیره نگاهش کردم.
چقدر مولکول‌های هوا لذت می‌بردند از این پارادوکسی که چشمانمان را انداخته بودند. ناخودآگاه دل‌خندی کمرنگ روی لب‌هایم نشست و آرام نجوا کردم:
- شما هرجور دوست دارین رفتار کنین.