برای دختری که تمام عمر آرزوهایش را خاک کرده ،تمام عمر نداشته ها سنگ روی دلش بوده و تمام عمر حسرت به دل کشیده، پیدا شدن شاهزاده ی سوار بر اسب سفید قصه ها یعنی پایان تمام نشدن ها! یعنی پایان عمر دردها و حسرت ها …یعنی پایان هرچه نشدن و نداشتن!
و حال تقلا برای زندگی در قلب شاهزاده تنها دلیل زیستن دخترک است؛ حتی اگر بداند پشت نقاب چهره ی خندان این شاهزاده صورت کریه دیوی هفت سر پنهان است…

دختران انتظار روایتی از زندگی
سه نسل است که با عشق و سیاست گره خورده.
اتفاقات دهه شصت تا بحبوحه انتخابات ریاست جمهوری و درنهایت سقوط پرواز اکراین.
دختران انتظار می‌تواند داستانِ زندگی خودِ من باشد یا حتی شما، چراکه ما خیلی از لحظاتِ این رمان را زندگی کرده ایم، لمس کرده ایم، حس کرده ایم.
داستانی که میخواهم برای شما تعریف کنم همان جایی تمام می‌شود که آغاز شده، چراکه زندگی همیشه تکرار می‌شود.
پس اگه به عشق به سرنوشت و به معجزه ایمان دارید یا حتی اگر عشق های ممنوعه برایتان جذاب است این رمان برای شماست.
اگر ورق به ورق تاریخ این سرزمین را خوانده اید و برای بی‌گناهان اشک ریخته اید، این رمان برای شماست.
اگر دوران پر شر و شور دانشجویی را بخاطر دارید، اگر فقط یک‌بار از هیجانِ یک دیدار قلبتان به طپش افتاده، این رمان برای شماست.
اگر به داستان های ارباب و رعیتی علاقه دارید، اگر از تیغ حسادت و سیاست زخم خورده اید، اگر برای تجاوز، برای ظلم و برای آبروی از دست رفته به خروش آمده اید، این رمان برای شماست.
اگر عشق را با تمام فراز و نشیب های آن تجربه کرده اید، اگر بی بهانه از دل خندیده اید این رمان برای شماست.
پس دستانت را به من بده تا با ملودی و انیس و تاجی جان همراه شویم و داستان زندگی سه نسل را ورق بزنیم.
راستی شما پایان های خوش را باور می‌کنید؟

ماجرا از بازگشت غیرمنتظره‌ی عشق قدیمی یک نویسنده شروع می‌شود. سارا دختری که بعد از ده سال آمده تا به جبران زندگی برباد رفته‌ی یحیی، پرده از رازهای گذشته بردارد و فرصتی دوباره برای عشق ناکام مانده‌ی خود فراهم آورد اما همه چیز به طرز عجیبی بهم گره خورده.
رفتارهای عجیب سارا، حضور سایه‌هایی که به دنبال رد پایی از گذشته قصد دارن آرامش زندگی یحیی را مختل کنن، رفاقت‌هایی که در طی این سال‌ها رنگ و بوی نفرت و پشیمانی گرفته و…
گذشته‌ای که حوادث تلخ و شیرین زیادی را در خود جای داده است.

- کوهیار؟
چشم بسته جواب داد:
- هوم؟
چه‌قدر دلم می‌خواست با کسی درددل کنم، امشب از همیشه بیش‌تر درد داشتم. می‌شد با کسی که مسبب تمام دردهایت است درددل کنی؟!
شاید اولینش بودم...
- چرا نمی‌پرسی کار مهمم چی بود که اومدم؟
حس کردم جا خورد ولی نه چشم باز کرد نه نگاهم کرد و فقط آهسته جواب داد:
- عادت ندارم کسی رو مجبور به حرف زدن کنم، گفتی مهم نیست دیگه.
دلگیر و دل‌شکسته مثل خودش آهسته زمزمه کردم:
- اما یه عادت خیلی بد داری که آدم‌و قشنگ لال می‌کنی.
پلک باز کرد ولی نگاهم نکرد و به تاریکی جاده چشم دوخت.
در جایم کج و مایل به سمتش نشستم.
- اومده بودم کمکم کنی، نیاز دارم یه بزرگت‌تر راهنماییم کنه.
سمتم برگشت و خیره‌ام شد، از همان خیره شدن‌های نرم و آرام ولی بی‌کلام.
- من یه غلطی کردم کوهیار، حالا هر کار می‌کنم به هر دری می‌زنم درست نمی‌شه.
اخم ریزی کرد و انگار نگران شود زبان باز کرد:
- چی شده؟
چطور می‌گفتم! حتی درددل کردن هم سخت بود با کوهیار!
نگاه دزدیدم و این بار من به تاریکه جاده چشم دوختم.
- تا حالا شده صد نفر جلو روت قد علم کنن که راهت‌و پیش نری؟
مکث کردم و آب دهانم را فرو خوردم.
- یا تا حالا شده بخوای یه حرفی رو بزنی تا نوک زبونتم بیاد ولی بترسی از گفتنش؟ از واکنش طرف مقابلت و این‌که بعدش چی می‌شه.
جواب که نداد از گوشه‌ی چشم دیدم نگاه ثابتش روی فرمان است.
- یه روزی خیلی وقت پیشا به خودم...
چه‌قدر سخت بود اعتراف! حتی این‌طور در لفافه و نیم‌بندش.
لبم را با زبانم ‌تر کردم.
- به خودم اجازه دادم یه نفر رو که یه جورایی برام جور نبود به دلم راه بدم.
نفسم حبس شد و چشم بستم و ادامه دادم:
- خیلی ناجور بود کوهیار، از اون ناجورا که برا جور شدنش باید دنیا رو به‌ هم می‌بافتم.
چرا حرف نمی‌زد؟ جرئت نکردم چشم باز کنم ولی دیگر ادامه هم ندادم. اعتراف به این کوه سکوت، از من برنمی‌آمد و فقط برای بستن جمله‌ام گفتم:
- نبافته باید بشکافمش... چون... چون شدنی نیست.
لب گزیدم که بغضم نشکند و نگاهش کردم، هنوز خیره‌ی فرمان بود.
- تو جای من باشی می‌شکافی؟...