از متن کتاب

- نسکافه، آسمون، شکلات تلخ... تو دیگه از چی خوشت می‌آد؟
تکه‌ی کوچکی از شکلات تلخ را به دهان گذاشتم. من از چه چیزهایی خوشم می‌آمد؟! مشخص بود.
- نوشتن در مورد آسمون، حرف زدن از اجرام آسمانی و اطلاعات نجومی...
- منظورم چیزیه که به آسمون ربطی نداشته باشه.
به خال قهوه‌ای روی گردنش خیره شدم.

در تک‌تک عکس‌های خانوادگی که آوازه نشانش داده بود، همیشه رد پایی از این مرد بود.
گاهی وسط عکسِ روز عید دیده بودش با کراواتی کودکانه و خنده‌ای گشاد و گاهی تکیه‌داده به دیوارِ پر از پیچکِ عمارت قدیمی سپهوند.
باور واقعیتی که اتفاق افتاده و او از آن بی خبر بود، رنجش می‌داد.
واقعیت همان گل سرخی بود که این غریبه کنار سفره‌ی عقدشان جا گذاشته بود. واقعیت دلی بود که از آوازه رفته و امید ناچیز آن دختر بود برای رسیدن به جوانی که با خودخواهی او را تا مرز لگد زدن به آینده و فردا پیش برده بود.

از متن کتاب

_ خیلی سال پیش یه متنی خوندم در مورد طوفان. می‌گفت گردباد همیشه درحال حرکته. از دور می‌بینیش که مرتب این‌ور و اون‌ور می‌ره. فقط تو یه حالته که باید بترسی، وقتی که ثابت می‌مونه‌. وقتی اونو بی‌حرکت می‌بینی یعنی درست داره به سمتت میاد‌.
_ الان یه گردباد مستقیم می‌بینی ماری؟

_ الان دارم تو رو می‌بینم ارس.

میان خواب و بیداری برمی خواست و می دوید.جای گریه فقط فریاد می‌کشید. هنوز در کابوس هایش مردی دشنه به دست را می‌دید که به دنبالش می دود. این بار که به پشت سر نگاه می کرد ،جای دنیل ،اهورا را می دید. آن مرد هنوز در سیاهی ناپیدا بود .دست های دنیل برای گرفتن اهورا باز بود و هر چه به او نزدیکتر می شد صدای دلخراش النا بالا می‌رفت. یک دفعه دنیل مبدل به نوری شد و پرواز کرد. اهورا زیر طاق آسمان نشست و مرد دشنه به دست در لایه ی باز شده ی زمین دفن شد. وقتی وحشت زده از جا برخاست و نالید،صدایش میان گریه ی مادر گم شد .می خواست به نگرانی‌ها و گریه های او پایان دهد. اما نفس در سینه اش یخ زد.صدای سوزناک مادر تمام وجودش را لرزاند. غُصه می‌خورد چرا قادر نیست برخیزد و آرامش کند .روی دستهای مردی بلند ‌شد. سر و دست هایش مثل مردگان آویزان بود .اطرافیانش می‌دویدند! یک دفعه خودش را معلق دید و با شادمانی به طرف آسمان پر کشید .فقط به آسمان نگاه می کرد تا ببیند در کدامین سوی آن دنیل را پیدا می‌کند. شاید یک صدم ثانیه در آن حالت بود .یک دفعه سوزی در سینه اش احساس کرد و به سرعت نور سمت پایین کشیده شد .پایین پایش، جسم خود را دید که سفید پوشانی در حال شوک دادن به سینه اش هستند. مادرش با بی تابی گریه می کرد و پدر دستهای مجروحش را به سر می کوبید.دلش برای مظلومیت آن ها آتش گرفت. دیگر از پرواز خود خوشحال نشد. رفته رفته نور های اطرافش محو گردید و روح مثل کشی باز شده به طرف جسمش برگشت و با همان سرعت بسته شد .سوزی در سینه احساس نمود . صدایی در وجودش پیچید که تمام دردها را بی اثر کرد:
" هنوز فرصت زندگی داره"