ــ مروارید؟
مروارید از اعماقِ دلِ تنگش گفت:
ــ بله.
ــ بذار حرف بزنم.
ــ قرارمون این نبود.
نگاه آیهان به چمدان داخل دستش بود که پر خشم و مستأصل غرید:
ــ کجا می‌ری؟
مروارید پای رفتنش لنگ می‌زد، ولی باید می‎رفت.
ــ جایی که بتونم راحت نفس بکشم.
آیهان جلوتر رفت و حرص زد:
ــ با چمدون، دنبال هوا می‌گردی؟!
قلب مروارید دیوانه‌وار کوبید:
ــ آخه این شهر لعنتی بوی تو رو گرفته.
مروارید جلو رفت و هنوز دستش به دستگیره نرسیده بود که با حرف آیهان به سمتش برگشت.
ــ پاتو از این در نذار بیرون مروارید.؛ چشمت رو، روی بلد بودن آدرس خونه‎ی بابات ببند.
دل مروارید فروریخت از سیاه‌چاله‌هایی که در شعله‌ی آتش می‌سوختند و حرارتش داشت مروارید را بیچاره‌تر می‌کرد.
ــ آدما آدرس جایی رو از حفظ می‌شن که می‌دونن می‌خوان برگردن آیهان.
از نگاه آیهان فرار نکرد. از نگاهی که هیچوقت سیرابش نمی‌کرد. از خود بی‌قرارش فرار کرد. از چمدان سبک داخل دستش. چمدانی که برای یک سفر دور بسته نشده بود.
صدای بسته شدن در خانه آیهان را غافلگیر کرد. مروارید رفت. در یک چشم برهم زدن بدون آن‎که حرفهایش را شنیده باشد!
مروارید در حیاط را آرام پشت سرش بست و دلش از جا کنده شد. شانه‌هایش آنقدر سنگین بودند که نتواند برگردد و به چراغ روشن خانه‌اش چشم بدوزد و دق نکند. خودش را جا گذاشته بود. تمام خیال و قلبش را!

آرام فنجان چایش را به سوی  علیرضا حاتمی کسی که فرزند جهان حاتمی بود هدایت کرد . نوش جانش بشود دو فنجان چای ! می دانست کام خودش زهر است .  از خیر چای نوشیدن گذشته بود . علیرضا به رفتار او خیره شد .
مهراز چهره ی مردانه ی علیرضا را در پس یک هاله ی اشک می دید .
یک قطره اشک آرام روی گونه اش نشست . چانه ی ظریفش لرزید . همین چند دقیقه ی گذشته علیرضا گفته بود خودت تصمیم های زندگی ات را بگیر. نمی دانست این همه انرژی وجرات آمیخته را پیدا کرده  .
زمزمه کرد :
-اما اون مرد ایده آل من نیست .
علیرضا نفسش را رها کرد . انگار آرامش در وجودش رخت بست . حال راه تنفسی اش انگار آزاد شده بود .
مانند مهراز زمزمه کرد :
-پس مرده ایده آل تو چه ویژگی های داره ؟! بهش فکر کردی ؟!
مهراز آرام پلک زد . به شمع هایی که حالا آب شده بودند و بی صدا می سوختند خیره شد .
آرام سر بلند کرد و تیره آخر را رها کرد :
-مرد ایده آل از نظر من یکی مثل شماست .
گوش های علیرضا با شنیدن جمله ی مهراز داغ شدند ؛ انگار به گوش هایش شک داشت . مهراز قفسه ی سینه اش به سختی بالا و پایین می شد . حال اشک هایش راه خودشان را باز کرده بودند .

لیدا زنی خود ساخته ، مادری مهربان و دلسوز ، پس از مرگ همسرش ، با شرطی از پدر همسرش روبرو میشود که کلاً زندگی او را دستخوش تغییر میکند!
لیدا دو راه بیشتر ندارد ، یا از فرزندش جدا شود و حضانت او را به پدر بزرگش بسپارد ، یا با برادرشوهر ناخلفش ازدواج کند !
مردی که خود دل به دختر دیگری بسته و نقطه ی مقابل برادر مرحومش است ...
مردی از جنس سنگ

خاک سرزمین رامیان، ذرات تمام اجداد و اطنابش بود. این خاک عصاره‌ی زندگی‌های گذشته و عشق‌های برخاک رفته بود. این خاک گذشته‌ی تمام درگذشتگان بود.
قطرات اشک بر خاک اجدادیش می‌نشست و او ناامیدتر از همیشه آن را از لابه‌لای انگشتانش رها می‌کرد.