- می‌گن آدما وقتی تنها می‌شن می‌فهمن که سخت‌تر از اون چیزی نیست!
محیا خیره به یاسین می‌شود و لب می‌زند.
- توأم فهمیدی؟
نفس عمیق محیا نشان از تایید جمله یاسین است.
- زیاد سخت نبود، چون من از اول تنها بودم!
محیا عاصی از حرف‌های ضد و نقیض همسرش به چشمان رنگ شب مردش نگاه می‌کند. هنوز هم نفهمید چه طور وسط برف زمستانی ایستاده‌اند و خیره یکدیگر شده‌اند.
- پس چرا گفتی؟
یاسین شانه‌ای بالا می‌اندازد و لبخند مردانه‌ای می‌زند.
- چون الان نیستم! الان دیگه تورو... دارم!
محیا از لبخند مردش حس خوبی می‌گیرد. ناخوآگاه او هم لبخندی می‌زند و به حرف می‌آید.
- چی داری؟
یاسین نزدیک‌تر می‌آید. فاصله میان‌شان همانند گذشته به سه سانت رسیده است!
یاسین اغواگرانه نفس گرمش را کنار گوش محیا هل می‌دهد و لب می‌زند.
- دوسِت‌ دارم!

بهت و ناباوری میان مردمک‌هایش می‌رقصید و سیگار توی دستش بدون هیچ پُک زدنی می‌سوخت. یک قدم به سمت در برداشتم و صدای خش‌دارش جانم را نشانه رفت:
- مهم نیست باهاش تا کجا پیش رفتی. من فراموشش می‌کنم. برگرد!
آخرین برگ غرورش را زیر پاهایم له کرد تا من بیشتر از همیشه بدانم عاشق است.
« پرپر کردم گل باغ غرورم را
تا در دستان تو باشد دل تنها
چنان کشتیِ دل غرق نگاهت شد
که رفت از یاد من غم‌های این دنیا
پر پر کردم گل باغ غرورم را
تا در دستان تو باشد دلِ تنها»
روی پاشنه‌ی پا چرخیدم و گفتم:
- رفیق قدیمی قرارمون زیردرخت سیب باغ آناجان هر وقت به هم احتیاج داشتیم.
دیگر صبر نکردم ببینم تکلیف سیگار سوخته‌ی توی دستش چه می‌شود. با گام‌های محکم به سمت در حرکت کردم و لحظه‌ی آخر آخرین زمزمه‌اش را هم شنیدم:
- برگرد!

حالا سال‌ها از آن روزها می‌گذرد و من در کنار داشتن دوستان خوبی مثل امیرعلی و همسرش نوئل. به خواسته‌ام رسیده و خود واقعی‌ام شده و بدون هیچ ترس و قضاوت ناعادلانه‌ایی با صدای بلند می‌گویم :
«من رها اسلامی ، دختر حاج‌آقا اسلامی نیستم ...
من، رُهام اسلامی، پسر حاج‌آقا اسلامی هستم.»

از متن کتاب

_ الان من‌و شبیه چی می‌بینی؟
به روبه‌رو نگاه می‌کنم.
_ به‌نظرم تو شبیه درخت مقاومی هستی که نه برف و بارون و نه باد نمی‌تونه ریشه‌ش رو از جا در بیاره. نهایتاً فقط برگ‌ها و شاخه‌های نازکش رو تکون می‌دن. تو چی؟ تو من‌و شبیه چی تصور می‌کنی؟
دستش را پشت گردنم می‌اندازد و مرا به سمت خودش می‌کشد.
_ نم‌نم باران پاییزی.
تک‌ضرب می‌خندم.
_ چرا؟
به دوردست نگاه می‌کند.
_ نم‌نم بارون پاییزی نرم و لطیفه‌‌ نه ازش سیل جاری می‌شه، نه رعد‌وبرق می‌زنه. نرم و لطیف می‌باره. شهر رو زیبا می‌کنه؛ رهگذر رو شاداب می‌کنه؛ پاییز رو باطراوت می‌کنه؛ زردی درخت‌ها رو می‌شوره و می‌ریزدشون کف خیابون تا همون زردی بشه چهرهٔ قشنگ پاییز که دل هر عاشقی رو بلرزونه و عاشق‌ترش کنه.

لب‌هایم از شدت هیجان به هم فشرده می‌شود.
_ من که همیشه عاشق پاییز بودم.
لبخند می‌زند و دستم را می فشارد.
_ منم عاشق نم‌نم بارون پاییزی!