گالیله بر فرضیه ات نناز ...

زمین دیگر گرد نیست ...

از بس آدم ها برای هم چاه کندند ...

او مرا از چشمش انداخت و من بلندش کردم تا اوج


من روشنش کردم


اما او


خاموشی ام را جشن گرفت

تمام چیزی که باید از زندگی آموخت ، تنها یــــک کلمه است

"میگذرد"

ولی دق می دهد تـــــا بگــــــــــــذرد...

زندگی قصه ی تلخیست که

از آغازش

بس که آزرده شدم

چشم به پایان دارم...!

زخم هایم درد می کند

سخت نگیر!

درد رشدست

استخوانهایش

دارند قد می کشند

همین

یک روز آموزگار از دانش‌آموزانی که در کلاس بودند پرسید:آیا می‌توانید راهی غیر تکراری برای ابراز عشق،بیان کنید؟
برخی از دانش آموزان گفتند با بخشیدن عشقشان را معنا می‌کنند.برخی «دادن گل و هدیه» و «حرف‌های دلنشین» را راه بیان عشق عنوان کردند.شماری دیگر هم گفتند «با هم بودن در تحمل رنجها و لذت بردن از خوشبختی» را راه بیان عشق می‌دانند.
در آن بین،پسری برخاست و پیش از این که شیوه دلخواه خود را برای ابراز عشق بیان کند،داستان کوتاهی تعریف کرد:
یک روز زن و شوهر جوانی که هر دو زیست‌شناس بودند طبق معمول برای تحقیق به جنگل رفتند.آنان وقتی به بالای تپه رسیدند درجا میخکوب شدند.
یک قلاده ببر بزرگ،جلوی زن و شوهر ایستاده و به آنان خیره شده بود.شوهر،تفنگ شکاری به همراه نداشت و دیگر راهی برای فرار نبود.رنگ صورت زن و شوهر پریده بود و در مقابل ببر،جرأت کوچک ترین حرکتی نداشتند.ببر،آرام به طرف آنان حرکت کرد.همان لحظه،مرد زیست‌شناس فریادزنان فرار کرد و همسرش را تنها گذاشت.بلافاصله ببر به سمت شوهر دوید و چند دقیقه بعد ضجه‌های مرد جوان به گوش زن رسید.ببر رفت و زن زنده ماند.
داستان به اینجا که رسید دانش آموزان شروع کردند به محکوم کردن آن مرد.راوی اما پرسید:آیا می‌دانید آن مرد در لحظه‌های آخر زندگی‌اش چه فریاد می‌زد؟بچه‌ها حدس زدند حتما از همسرش معذرت خواسته که او را تنها گذاشته است!
راوی جواب داد:نه، آخرین حرف مرد این بود که «عزیزم،تو بهترین مونسم بودی.از پسرمان خوب مواظبت کن و به او بگو پدرت همیشه عاشقت بود.»
قطره‌های بلورین اشک،صورت راوی را خیس کرده بود که ادامه داد:همه زیست‌شناسان می‌دانند ببر فقط به کسی حمله می‌کند که حرکتی انجام می‌دهد و یا فرار می‌کند.پدر من در آن لحظه وحشتناک،با فدا کردن جانش پیش‌مرگ مادرم شد و او را نجات داد.
این صادقانه‌ترین و بی‌ریاترین راه پدرم برای بیان عشق خود به مادرم و من بود.

سال هاست در گلو مانده اند؛کم کم دارد به بغضــــ ــ ـ هایم،خمس تعلق می گیرد!..

حوّایت می‌شدم اگر سیبِ سرخی داشتی;حیف...
                                                               «آدم» نیستی!!!

              دلتنگـی ....

              پیچیــده نیســت !
              یک دل ،
              یک آسمان ،
              یــک بغــض ...
              و آرزوهــای تـَـرک خـورده !

              به همین ســادگـی … !!!

               روزی خواهد رســــــــید....

               که دیگـــــــــر....

               نه صدایم را بشنــــــــوی...

               نه نگــــــــاهم را ببینی...

              نه وجودم را حس کنـــــــــی....

              و میشویی...با اشکت....

              سنگ قبر خاک گرفته ی مرا.....

              ....

              و آن لحظه است که...معنی تمام حرف های گفته و نگفته ام را میفهمی...

              ولی....من....دیگر....نیستم.........................

                گاهی عمر تلف میشود ،

                به پای یک احساس ….

                گاهی احساس تلف میشود ،

                به پای یک عمر !

                و چه عذابی میکشد ،

                کسی که هم عمرش تلف میشود ،

                هم احساسش ..................

لحظه هایے هست که دلت مے خواهد آرام بنشینے و تکیه کنے

بر چیزے

بر جایے

نه بر کسے

که مدتهاست از تکیه کردن بر آدمها پرهیز کرده اے

مے هراسے از اینکه در اوج آرامش یکے پشتت را خالے کند و روے هوا

معلق بمانے

لحظه هایے هست که نمے توانے حتے بر باد هم تکیه کنے

شاید تند بوزد و از جا به درت کند

شاید آرام بوزد

و شاید وزیدن را متوقف کند

آموخته اے که تکیه کردن را فراموش کنے

آموخته اے که محکم بایستے

راسخ

قاطع

آنقدر که اگر بادے ، گردبادے بوزد تو هیچ نفهمے

و تنها بایستے !

تنهاے تن ها

داستان در مورد سربازیست که بعد از جنگیدن در ویتنام به خانه بر گشت.قبل از مراجعه به خانه از سان فرانسیسکو با پدر و مادرش تماس گرفت.
” بابا و مامان” دارم میام خونه،اما یه خواهشی دارم.دوستی دارم که می خوام بیارمش به خونه.
پدر و مادر در جوابش گفتند:“حتما”،خیلی دوست داریم ببینیمش.
پسر ادامه داد:”چیزی هست که شما باید بدونید.دوستم در جنگ شدیدا آسیب دیده.روی مین افتاده و یک پا و یک دستش رو از دست داده.جایی رو هم نداره که بره و می خوام بیاد و با ما زندگی کنه.
“متاسفم که اینو می شنوم.می تونیم کمکش کنیم جایی برای زندگی کردن پیدا کنه.
“نه، می خوام که با ما زندگی کنه…"
پدر گفت: “پسرم،تو نمی دونی چی داری می گی.فردی با این نوع معلولیت درد سر بزرگی برای ما می شه.ما داریم زندگی خودمون رو می کنیم و نمی تونیم اجازه بدیم چنین چیزی زندگیمون رو به هم بزنه.به نظر من تو بایستی بیای خونه و اون رو فراموش کنی.خودش یه راهی پیدا می کنه."
در آن لحظه،پسر گوشی را گذاشت.پدر و مادرش خبری از او نداشتند تا اینکه چند روز بعد پلیس سان فرانسیسکو با آنها تماس گرفت.پسرشان به خاطر سقوط از ساختمانی مرده بود.به نظر پلیس علت مرگ خودکشی بوده.پدر و مادر اندوهگین،با هواپیما به سان فرانسیسکو رفتند و برای شناسایی جسد پسرشان به سردخانه شهر برده شدند.شناسایی اش کردند.اما شوکه شدند به این خاطر که از موضوعی مطلع شدند که چیزی در موردش نمی دانستند.پسرشان فقط یک دست و یک پا داشت.
پدر و مادری که در این داستان بودند شبیه بعضی از ما هستند.برای ما دوست داشتن افراد زیبا و خوش مشرب آسان است.اما کسانی که باعث زحمت و دردسر ما می شوند را کنار می گذاریم.ترجیح می دهیم از افرادی که سالم،زیبا و خوش تیپ نیستند دوری کنیم.خوشبختانه،کسی هست که با ما اینطور رفتار نمی کند.بدون توجه به اینکه چه ناتوانی هایی داریم.

کوتاه ترین جنگ دنیا بین انگلستان و زانیبار بوده که تنها ۳۸ دقیقه طول کشیده٬ احتمالا رفتن لب مرز به هم فحش دادن و برگشتن!!!

طرح کمرنگی بودم بودم از عشق
نقطه چینی از خویش
تو تمام کردی

گذشته که حالم را گرفته است !
آینده که حالی برای رسیدنش ندارم !
و حال هم حالم را به هم میزند
چه زندگی شیرینی!...

حالا می فهمم که بازی های کودکانه حکمت داشت...
ززوووووووووووووووووووو تمرین روزهای نفس گیر زندگی بود.
زنده یاد حسین پناهی

اجازه خدا ؟
میشه ورقمو بدم؟
می دونم وقت امتحان هنوز تموم نشده ،ولی دیگه خسته شدم...!

به دلتنگی هایمـــ دست نزن


می شکند بغضــمـــــ یک وقت !!


آنگاه غرقـــــ می شوی


در سیلابـــــ اشکهایی که


بهانه ی روانــــــ شدنش هستی !! .

یک نفر...
یک جایی...
تمام رویاهایش لبخندتوست
پس همیشه بخند تا اون یک نفر همیشه امید به زندگی داشته باشه
با حضور تو احساس میکنه که زندگی واقعاباارزشه...
پس هروقت احساس تنهایی کردی
این حقیقت روبه یاد داشته باش که
یک نفر...
یک جایی...
درحال فکرکردن به توست

هر روز که می آمدم ،هرچقدر هم که دیر، منتظرم می ماندی

من را روی پایت می گذاشتی و از غم هایم می پرسیدی

و من برایت می گفتم از درد بی پدری ، من می گفتم و شما

آرام آرام اشک می ریختی و نوازشم می کردی

دستهای مهربانت درد قلب کوچکم را تسکین می داد

برایم از دختری قصه می گفتی که تسکینی بر دردش نبود

و این بار با هم گریه می کردیم . . .

حالا هر وقت که دلم می گیرد با جای خالیت نجوا می کنم . . .

....:::::: بابای مهربانم بیا ،بی تو دنیا جای خوبی نیست :::::....

مشکل ازجایی شروع شد
که عبارت
"آدمی را آدمیت لازم است"
فقط به عنوان سرمشق خوشنویسی مدارس بکار رفت
و همه فقط سعی کردن
زیبابنویسنش.

این کره خاکی را انسان به گند کشیده !
در درونم فریاد میزنم : خدایاااا .... چرا باران نمی آید ؟؟!!!
تا کی ؟؟ تا کی میخواهیم حق هم را بخوریم ! جنایت کنیم ! و به حق دیگران تجاوز کنیم ؟؟
اینها جرمهایی است که دیده میشود !
خیلی از جرمها را جرم نمیدانیم
و تقاصشان هم شاید اینجا باشد ٬ شاید هم نباشد !
چقد راحت آبروی هم را می بریم !
چقدر راحت بدگویی میکنیم !
چقدر راحت راز هم را فاش میکنیم !
چقدر راحت بساط تهمت و غیبت و ناروا را باز میکنیم !
چقدر راحت دل هم را میشکانیم !
چقدر راحت در مورد هم قضاوت میکنیم !
چقدر راحت ....
برای دو روز دنیا ! دنیایی که به آب دهانی بند است !
دنیایی که زرق و برقش را با یک تکه پارچه سفید و یک خانه دو متری تاخت میزنیم و میرویم !

اینجا دهکده ای ست عاری از شناخت،
هر چه می گویی و می خوانی
همه چیزش به وجدان خودت برمی گردد همه چیزش به حرف های ناگفته دلت بر می گردد ،
همه چیزش به دل بسته است به دل نویسنده اش ....
گاهی آنقدر شفاف می نویسی ،
گویی این تصویری را پشت شیشه نگاه بخار زده مخاطبت با دست نوشته ای...
گویی انگشتانت از آن سوی شیشه ، حرفهایت را بر روی شیشه می شوید...
آری اینجا وقتی مجازی هستی
همه چیز متفاوت است .
اگر کسی ازت بدش هم بیاید
با یه نگاه ساده به قاب دلنوشته هایت می گذارد می رود
نه اخمش را می بینی نه صدایش را ...
هیچ کس نمی شناسد کیستی
شاهی یا گدا ، درویشی یا بینوا ، زشتی یا زیبا
فقط می نویسی و می خوانند
یا گاهی روزها ، کاغذ دلنوشته هایت خاک می خورند ،
درست می شوی مثل مرده ای در قبرستانی دورافتاده
نه رهگذری می بینی و نه کسی....
اینجا مرده هم که باشی قبرت را می گذاری
و می روی شاید اجاره نشینی در قبرستان بغلی بی ارزد به اینجا ...........

حرفهایم مخاطبی ندارد ...
اینجا مجازیست
همه چیزش ،
مخاطبش ....
اینجا حتی نگاه ها هم مجازی می شوند ...
البته گاهی دلسوزانه....

اسمشان را گذاشته ایم کلمه های آکبند!!!
یعنی کلمه های خاصی که فقط برای یک نفر استفاده می شود و خودتان اختراعش کرده اید.
قدیم تر شاید کلمه "عزیزم" آکبندتر از این روزها بود.
قدیم تر همه عزیز همدیگر نبودند اینطور که این روزها هستند.
این روزها شما عزیز راننده تاکسی ها،
فروشنده های لباس مردانه،
لوازم آرایشی ها،
پرستارها
و حتی مربی مهد بچه خواهرتان هستید.
شما عزیز همه هستید و عزیز هیچکدامشان هم نیستید!!!
...
حواستان به کلمه های آکبندتان باشد.
بس که پاکند این واژه ها.
بسکه برای شما آفریده شده اند.
بسکه فقط مال خود خودتانند

مادر برای من یه تعریف بیشتر نداره ...

گذشت !
مادرم همیشه می گذره...
نفرین نمی کنه تلافی نمی کنه...
مادر اگر خیلی ناراحت بشه فقط آه میکشه اما بازم سکوت !
درست همون موقع هاست که احساس می کنم خدا محکم بغلش می کنه !
آره ...
منم باور کردم خدا تو سکوته