در زمانهای گذشته، پادشاهی تخته سنگی را در وسط جاده قرار داد و برای این که عکس العمل مردم را ببیند، خودش را در جایی مخفی کرد. بعضی از بازرگانان و ندیمان ثروتمند پادشاه بی تفاوت از کنار تخته سنگ می گذشتند؛ بسیاری هم غرولند می کردندکه این چه شهری است که نظم ندارد؛ حاکم این شهر عجب مرد بی عرضه ای است و ... با وجود این هیچکس تخته سنگ را از وسط بر نمی داشت.نزدیک غروب، یک روستایی که پشتش بار میوه و سبزیجات بود ، نزدیک سنگ شد. بارهایش را زمین گذاشت و با هر زحمتی بود تخته سنگ را از وسط جاده برداشت و آن را کناری قرار داد. ناگهان کیسه ای را دید که زیر تخته سنگ قرار داده شده بود. کیسه را باز کرد و داخل آن سکه های طلا و یک یادداشت پیدا کرد. پادشاه در آن یادداشت نوشته بود :

" هر سد و مانعی می تواند یک شانس برای تغییر زندگی انسان باشد."

وقتی مشکلت را به همسایه می گوئی ، بخشی از دلت را برایش می گشائی . اگر او روح بزرگی داشته باشد از تو تشکر میکند و اگر روح کوچکی داشته باشد تو را حقیر می شمارد

حوا که بغض کند، حتی خدا هم اگر سیب بیاورد

چیزی جز آغوش آدم آرامش نمی کند

انسان یک تلاش است.

او نه یک « بودن » بلکه یک « شدن » است،یک جستجوست.

این زیبایی انسان است، شکوه انسان و هدیه خداوند به انسان

        یک نفر همره باد .ان یکی همسفر شعروشمیم .یک نفر خسته از این دغدغه ها ان یکی منتظربوی نسیم همه هستیم در این شهر شلوغ

                                                         این کفایت که همه یاد همیم؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟

بگذار تا شیطنت عشق، چشمان تو را به عریانی خویش بگشاید هرچند معنایش

جز رنج و پریشانی نباشد، اما کوری را هرگز به خاطر آرامش تحمل نکن

بی خیال   حرف هایی که تو دلم جا مونده             بی خیال قلبی که این همه تنها مونده                زهرا

گفت دانایی که: گرگی خیره سر،

هست پنهان در نهاد هر بشر!...

هر که گرگش را در اندازد به خاک

رفته رفته می شود انسان پاک

وآن که با گرگش مدارا می کند

خلق و خوی گرگ پیدا می کند

در جوانی جان گرگت را بگیر!

وای اگر این گرگ گردد با تو پیر

روز پیری، گر که باشی هم چو شیر

ناتوانی در مصاف گرگ پیر

مردمان گر یکدگر را می درند

گرگ هاشان رهنما و رهبرند...

وآن ستمکاران که با هم محرم اند

گرگ هاشان آشنایان هم اند

گرگ ها همراه و انسان ها غریب

با که باید گفت این حال عجیب!!!!!!!!

میان کوچه می پیچد صدای پای دلتنگی
به جانم می زند آتش غم شبهای دلتنگی
چنان وامانده ام در خود که از من می گریزد غم
منم تصویر تنهایی منم معنای دلتنگی
چه می پرسی زحال من؟ که من تفسیر اندوهم
سرم ماوای سوداها دلم صحرای دلتنگی
در آن ساعت که چشمانت به خوابی خوش فرو رفت
میان کوچه های شب شدم همپای دلتنگی
شبی تا صبح با یادت نهانی اشک باریدم
صفایی کرده ام در آن شب زیبای دلتنگیواقعیتی از گذر عمر در زندگی !!!

دلم عجیب گرفته  هرسال همینه الان نه ساله که دم دمای روز مـــــــــــــــــادر  که می رسه همینم .وقتی شور و اشتیاق مردم رو می بینم وقتی چهره های شادشون رو میبینم که با چه شور و التهابی واسه مادراشون هدیه می خرن ،گل می خرن شیرینی می گیرن دلم به  اندازه همه بزرگی و عظمت علاقه و وابستگی  یه فرزند به مادرش می گیره امسالم مثل همون سالهاست امسالم دوباره مثل پارسالِ مثل پیار سال و مثل همه ی روزهای مادری که اومد و مادر کنارمون نبود دلم غمگینه ،سالهاست که منتظرم منتظر عزیزی که میدونم بر نمیگرده اما نمی دونم چرا نمی خوام  باور کنم نمی خوام سردی دستهاش رو تو اون روز بارونی باور کنم روزی که واسه همیشه ترکمون کرد هنوزم منتظرم  با اینکه عقلم می گه برنمی گرده اما دل ترک خوردم هنوزم منتطر یه نگاه مهربونشه تا التیام پیدا کنه این  شعروکه تو اوج دلتننگی تو ذهنم متولد شد رو  تقدیم می کنم به همه ی اونایی که مثل ما تو حسرت نگاه مهربون مادر موندن

میان دشت سبز خاطراــــــــــــــــــتم،کنار عکس مــــــــــادر می نشینم

شب و روز آرزو دارم دوبـــــــــــــــاره ،نـــــــــگاه مهربانش را ببینم

نگاهم خیره بر عکس است خدایا ،چرا چشمان مـــادر بی فروغ است

چرا دیگر نمی خندد به شادی ،بـــــگو که کوچ غمگینش دروغ است

خداوندا بگو پس مــــــــــــــــــــادرم کو؟چرا زیبا گلم را زود چیدی؟

چرا بردی امــــــــــــیدم را خدایــــــــــا !مگر تو احتیاجم را ندیدی؟

بیا مـــــــــــــادر نگاهم کن دوباره  فــــــــــــدای چشم تو این دیدگانم

بیا شــــــــــادم بکن با نغمه ای خوش فــــــــــدای تو دلم ای مهربانم

خیالت خواب من  امشب ربوده ولی تو خوابی ای زیبا بـــــــــهارم

به یاد شامهای کودکی ها لالالالا بخواب امشــــــــــــــــــب نگارم

نگاهــم می دود در خاطراتم، شوم ازعشقت امشب مست و مدهوش

میان باغ رویا میگشایی تو باآن دیدگانت رویم آغــــــــــــــــــــــوش

خیــــــــــــــــال مهربان و مخملینت، شده در ذهن من زندانی امشب

به یاد آن دل نیلوفرینت شده چشمــــــــــــــــــــان من بارانی امشب

بیا مــــــادر سفر کافیست برگرد بیا در شهر ما اینک بهار است

خزان کوچ تو در خانه جاری ،دلم بی شک برایت بی قرار است

سلام به همه شما دوستان عزیزم

"دلم را به بنگاه دنیا سپردم               و هی آگهی دادم اینجا و آنجا              و هرروز                 برای دلم                  مشتری آمد و رفت

و هی  این و آن سرسری آمد و رفت                           ولی هیچ کس واقعا دلم را تماشا نکرد                            دلم قفل بود

کسی قفل قلب مرا وا نکرد                      یکی گفت: چرا این اتاق پر از دود و آه است؟                         یکی گفت: چه دیوارهایش سیاه است؟

یکی گفت: چرا نور اینجا کم است؟                     و آن دیگری گفت: و انگار هر آجرش فقط از غصه و ماتم است!              و رفتند و بعدش...

دلم ماند بی مشتری                     و من تازه آن وقت گفتم: خدایا تو قلب مرا می خری؟           

و فردای آن روز                   خدا آمد و توی قلبم نشست                 و در را به روی همه                  پشت خود بست

و من روی آن در نوشتم                ببخشید دیگر برای شما جا نداریم                       ازاین پس به جز او کسی را نداریم"

ماندگار باشید.

گاهی وقتا زندگی تمام حواسشو جمع می کنه تا ببینه تو چی دوست داری تا درست همونو ازت بگیره ...،کاش نفهمه من چقدر دوستون دارم...

به یاد ندارم نابینایی به من تنه زده باشد . اما هر وقت تنم به جماعت نادان خورد ، گفتند مگه کوری؟!!

نجات عشق

در جزیره ای زیبا تمام حواس آدمیان، زندگی می کردند: ثروت، شادی، غم، غرور، عشق و ...
روزی خبر رسید که به زودی جزیره به زیر آب خواهد رفت. همه ساکنین جزیره قایق هایشان را آماده و جزیره را ترک کردند. اما عشق می خواست تا آخرین لحظه بماند، چون او عاشق جزیره بود.
وقتی جزیره به زیر آب فرو می رفت، عشق از ثروت که با قایقی با شکوه جزیره را ترک می کرد کمک خواست و به او گفت:" آیا می توانم با تو همسفر شوم؟"
ثروت گفت: "نه، من مقدار زیادی طلا و نقره داخل قایقم هست و دیگر جایی برای تو وجود ندارد."
پس عشق از غرور که با یک کرجی زیبا راهی مکان امنی بود، کمک خواست.
غرور گفت: "نه، نمی توانم تو را با خود ببرم چون تمام بدنت خیس و کثیف شده و قایق زیبای مرا کثیف خواهی کرد."
غم در نزدیکی عشق بود. پس عشق به او گفت: " اجازه بده تا من با تو بیایم."
غم با صدای حزن آلود گفت: " آه، عشق، من خیلی ناراحتم و احتیاج دارم تا تنها باشم."
عشق این بار سراغ شادی رفت و او را صدا زد. اما او آن قدر غرق شادی و هیجان بود که حتی صدای عشق را هم نشنید. آب هر لحظه بالا و بالاتر می آمد و عشق دیگر ناامید شده بود که ناگهان صدایی سالخورده گفت: "بیا عشق، من تو را خواهم برد."
عشق آن قدر خوشحال شده بود که حتی فراموش کرد نام پیرمرد را بپرسد و سریع خود را داخل قایق انداخت و جزیره را ترک کرد. وقتی به خشکی رسیدند، پیرمرد به راه خود رفت و عشق تازه متوجه شد کسی که جانش را نجات داده بود، چقدر بر گردنش حق دارد.
عشق نزد "علم" که مشغول حل مساله ای روی شن های ساحل بود، رفت و از او پرسید: " آن پیرمرد که بود؟"
علم پاسخ داد: "زمان"
عشق با تعجب گفت: "زمان؟! اما او چرا به من کمک کرد؟"
علم لبخندی خردمندانه زد و گفت: "زیرا تنها زمان است که قادر به درک عظمت عشق است."
 

گذشت زمان بر آنها که منتظر می‌مانند بسیار کند، بر آنها که می‌هراسند بسیار تند، بر آنها که زانوی غم در بغل می‌گیرند بسیار طولانی و بر آنها که به سرخوشی می‌گذرانند بسیار کوتاه است. اما بر آنها که عشق می‌وزند، زمان را هیچگاه آغاز و پایانی نیست چرا که تنها زمان است که می تواند معنای واقعی عشق را متجلی سازد. 

 درختی تنها توی یک جنگل تاریک و سیاه از غم و درد به خود میپیچید.
از خودش میپرسید که چرا اینقدر تنهایم؟! که چرا هیچ دلی با من نیست؟ که چرا نیست دلی نگران من و تنهایی من؟ چه شود گر که دگر قد نکشم؟ چه شود اگر که من توی جنگل نباشم؟آنقدر گفت و گریست که شکست و آرام روی یک نهر روان ساخت پلی...
چقدر زیبا بود !چقدر مستحکم....
و درخت تنها عشق را پیدا کرد.
عشق را در بهار باید جست. در گردش پروانه به دور یک گل، در ذوب شدن یخ با دست نوازشگر نور و خورشید ، درمیان سفر چلچله ها، درمیان قطرات باران، در میان وزش باد و غرش ابر و طوفان
عشق را باید جست روی یک نهر روان که درختی روی آن ساخته پل
... و درخت تنها عشق را پیدا کرد
عشق یعنی ایثار، عشق یعنی گذشتن از خود، از بود و نبود
عشق یعنی درختی بیجان روی یک نهر روان
عشق یعنی یک بغل دلواپسی گم شدن در انتهای بی کسی.

من از ساختمان قلب خود در شگفتم که چون سنگ با مقاومت و گاهی چون

شیشه بی طاقت است،طوفان های حوادث مرا تکان نمی دهد ولی از یک نسیم

ملایم محبت بر خود میلرزم...

مرد کور
 
روزی مرد کوری روی پله‌های ساختمانی نشسته و کلاه و تابلویی را در کنار پایش قرار داده بود روی تابلو خوانده میشد: من کور هستم لطفا کمک کنید . روزنامه نگارخلاقی از کنار او میگذشت نگاهی به او انداخت فقط چند سکه د ر داخل کلاه بود.او چند سکه داخل کلاه انداخت و بدون اینکه از مرد کور اجازه بگیرد تابلوی او را برداشت ان را برگرداند و اعلان دیگری روی ان نوشت و تابلو را کنار پای او گذاشت و انجا را ترک کرد. عصر انروز روز نامه نگار به ان محل برگشت و متوجه شد که کلاه مرد کور پر از سکه و اسکناس شده است مرد کور از صدای قدمهای او خبرنگار را شناخت و خواست اگر او همان کسی است که ان تابلو را نوشته بگوید ،که بر روی ان چه نوشته است؟روزنامه نگار جواب داد:چیز خاص و مهمی نبود،من فقط نوشته شما را به شکل دیگری نوشتم و لبخندی زد و به راه خود ادامه داد. مرد کور هیچوقت ندانست که او چه نوشته است ولی روی تابلوی او خوانده میشد: 
 امروز بهار است، ولی من نمیتوانم آنرا ببینم !!!!! 
  وقتی کارتان را نمیتوانید پیش ببرید استراتژی خود را تغییر بدهید خواهید دید بهترینها ممکن خواهد شد باور داشته باشید هر تغییر بهترین چیز برای زندگی است. 
حتی برای کوچکترین اعمالتان از دل،فکر،هوش و روحتان مایه بگذارید این رمز موفقیت است .... لبخند بزنید.

این روزها آب وهوای دلم آنقدر بارانی ست

که رخت های دلتنگیم را فرصتی برای خشک شدن نیس

این روزها ...

           احساسِ آفتابگردان تنهایی را دارم که

                                            آفتابش پشت ابرهاست ...

مهم نیست کجا متولّد شدم و چگونه و کجا زندگی کرده ام.

مهم این است که در آنجا که بوده ام چگونه رفتاری داشته ام . . .

(جوجیا اوکیف)

حرف ها دارم اما ... بزنم یا نزنم؟
با تو ام، با تو خدایا، بزنم یا نزنم؟

همه ی حرف دلم با تو همین است که « دوست ... »
چه کنم؟ حرف دلم را بزنم یا نزنم؟

عهد کردم دگر از قول و غزل دم نزنم
زیر قول دلم آیا بزنم یا نزنم؟

گفته بودم که به دریا نزنم دل اما
... کو دلی تا که به دریا بزنم یا نزنم؟

از ازل تا به ابد پرسش آدم این است :
دست بر میوه ی حوا بزنم یا نزنم؟

به گناهی که تماشای گل روی تو بود
خار در چشم تمنا بزنم یا نزنم؟

دست بر دست همه عمر در این تردیدم :
بزنم یا نزنم؟ ها؟ بزنم یا نزنم؟

(ساده) که باشی

(زود )حل میشوی

میروند سر وقت (مساله ) بعدی!!!

کابوس  رفتنت خوره آرزوهایم شد،تمام رویاهایم کنج آرام  صورتی نگاهت پژمرد. خاکستری هرشب خاطراتت بی وقفه اشکهایم را به قهقرای نبودنت می سراند.

تمام خلوت دیروزمان پشت این ابری پردغدغه گم شد.غربت مرطوب چشمهایت آبی آسمان راخواب کرد.چشم که باز کردم آسمان،آسمان هرروزی نبود بی واهمه از عمیق لحظه های بی توبودن می بارید.من ماندم ولحظه های تنگ دلتنگی.

تیک تاک نیش دار ساعت مدام لحظه های بی تو بودن را به رخ تنهایی هایم میکشید. نفسم داشت خفه می شد.

خاطرات سرمای تخت مهربان اتاق تاریک همیشگی،که روزگاری همدم خوشی هایمان شده بود،حالا شده پرده تکراری هرروز بی تو که آرام و ساکت ازجلوی چشمانم رژه تحقیر میرود.

میخواهم بگویم دلم برایت تنگ شده اما با ترس وتردید، دوباره ی پوزخندهای پرادعاوآن نگاه های پرازتحقیر دلتنگیم را که می  اندیشم، پاهای زبانم سست می شود.

چه کردی با کاخ بلند فرداهایم؟ من این روزهارا قبل ترها ترسیده بودم،حتی آن روزها که کنارمخمل مهربان موهایت سبد سبد رویای کودکانه جمع می کردم.یادت هست وقتی کنارچشمهایم می نشستی و من آرام آرام دلتنگ نبودت می شدم؟من که هنوزنرفتم...آه ه ه ه ه .بالاخره رفتی.کاش بودی تا حال وروز خلوت امروزم راببینی.آن روزهارااین روزهارا پیش پیش غصه می خوردم یادت هست؟

من خودم خوب میدانستم اینهمه خوشی از سرتقدیرمن زیاداست فهمیده بودم شیرین لحظه های بیخیال رنج فرداها رافقط خواب میبینم تمام سرشارلحظه های باتوبودن فریب زیرکانه روزگاربود،همان وقتهایی که خنده هایم نیامده برلب خشک میشد رامیگویم آنروزها ترس رفتنت خنده هایم را می خشکاند و این روزها غم نبودنت.

تمنای چشمهایم پشت دودی شیشه های عینک پنهان نماند اماعزم تقدیرجزم بردنت را کرده بود،خواب و خوراک شبهایم را بافتن آرزوهای محال پرکرده بود حالادراین گوشه غمگین کسی به داد این خوابزده نمی رسد دیگرتمام شد تو رفته ای......

هوای سفرکه میکنی جاده چشم انتظارتراست،اما...

همسفرکیست؟

آه ه ه ....

این بار، هیچکس..

برای تسلی دادن، فقط باید سکوت کرد....

دنیاکه جای ماندن نیست.........

زن جوانی در سالن فرودگاه منتظر پروازش بود . چون هنوز چند ساعت به پروازش باقی مانده بود، تصمیم گرفت

 برای گذراندن وقت کتابی خریداری کند. او یک بسته بیسکوئیت نیز خرید و برروی یک صندلی نشست و در

 آرامش شروع به خواندن کتاب کرد...

مردی در کنارش نشسته بود و داشت روزنامه می‌خواند.

وقتی که او نخستین بیسکوئیت را به دهان گذاشت، متوجه شد که مرد هم یک بیسکوئیت برداشت و خورد. او

 خیلی عصبانی شد ولی چیزی نگفت.

پیش خود فکر کرد: «بهتر است ناراحت نشوم. شاید اشتباه کرده باشد.»

ولی این ماجرا تکرار شد. هر بار که او یک بیسکوئیت برمی‌داشت ، آن مرد هم همین کار را می‌کرد. این کار او

را حسابی عصبانی کرده بود ولی نمی‌خواست واکنش نشان دهد.

وقتی که تنها یک بیسکوئیت باقی مانده بود، پیش خود فکر کرد: «حالا ببینم این مرد بی‌ادب چکار خواهد کرد؟»
 
مرد آخرین بیسکوئیت را نصف کرد و نصفش را خورد.

این دیگه خیلی پرروئی می‌خواست!

او حسابی عصبانی شده بود.

در این هنگام بلندگوی فرودگاه اعلام کرد که زمان سوار شدن به هواپیماست. آن زن کتابش را بست، چیزهایش

را جمع و جور کرد و با نگاه تندی که به مرد انداخت از آنجا دور شد و به سمت دروازه اعلام شده رفت. وقتی

داخل هواپیما روی صندلی‌اش نشست، دستش را داخل ساکش کرد تا عینکش را داخل ساک قرار دهد و

ناگهان با کمال تعجب دید که جعبه بیسکوئیتش آنجاست، باز نشده و دست نخورده!

خیلی شرمنده شد!! از خودش بدش آمد ... یادش رفته بود که بیسکوئیتی که خریده بود را داخل ساکش

گذاشته بود.
آن مرد بیسکوئیت‌هایش را با او تقسیم کرده بود، بدون آن که عصبانی و برآشفته شده باشد...

یادمان باشد در زندگی 4 چیز هرگز بازگردانده نمی شود :

1. سنگ ... پس از رها شدن

2. حرف ... پس از گفتن

3. موقعیت ... پایان یافتن

4. و زمان ... پس از گذشتن

پر از هراس و امیدم، که هیچ حادثه ای
شبیه آمدن " عشق "
ناگهانی نیست...

روز قلم بر تمامی دوستان مبارک

ماندگارباشید.