دختری روی یک اسکناس 10000 تومانی نوشته بود:
پدر معتادم به خاطر این اسکناس که در دست توست,مرا یک شب به دست صاحب خانمان سپرد..
خدایـــــــــــــــــا.....
چند میگیری شب اول مرگم قبل ازاین که تـو بپرسی,مـن بپرسم چـرا؟..

بغض هایت را برای خودت نگه دار....
گاهیـــــــــ
            سبکــــ نشوی
                              سنگین تریــــــ.....

دنیا مثل شهربازی شده ، جایزه بازی با آدما ، یه عروسک دیگست !

به تعدادی جانورشناس ماهر برای توجیه رفتار بعضی‌‌ها نیازمندیم,روانشناسی‌ دیگه نتیجه نمیده!

مثل لیوانی شده ام که لبه اش پریده باشد؛تشنه که شدی مراقب باش!عجیب وحشی ام…

چشمانم را می بندم؛نقابت را بردار,بگذار صورتت هوایی بخورد!

این روزها اگه کسی گفت:“من عاشقتم”بپرس:تا ساعت چند؟

هنوز آنقدر ضعیف نشده ام که خطر ریزش این کـوه را جار بزنم؛
اما تــــو,حوالی من که می رسی احتیاط کن!

هزاران نفر برای باریدن باران دعا می‌کنند غافل از آنکه خداوند با کودکی است که چکمه‌هایش سوراخ است!

عاشق زیاد هست اما تنها یک نفر مجنون می شود 

سـرد اسـت و مـن تـنهایـم “
چـه جمـلـه ای !
پــــُر از کـلیـشه …
پـــُـر از تـهـوع …
جـای ِ گـرمی نـشستـه ای و می خـوانـی :
” ســرد اسـت “…
یـخ نمـی کنـی …
حـس نـمی کنـی …
کـه مـن بـرای ِ نـوشتـن ِ همیـن دو کلمـه
چـه سرمایـی را گـذرانـدم     

ایـن روزهـا

نـبـضـم ڪـُـنـد مـﮯزنـد

قـلـبـم تـیـر مـﮯڪشـد

دارم

صـداﮮ ِ خـورد شـدن ِ احـسـاسـم را

لا بـﮧ لاﮮ ِ

چـرخ دنـده هـاﮮ ِ زنـدگـﮯ

مـﮯشـنَـوم . .             
 

دلـــــم یکـــــ کــوچـــهـ میخـــــواهَــــد


بـــے بــــن بَستــــــ . . .

و بــــارانـــے نَــــم نَــــم . . .

و یکـــــ خـــــدا ،

کـــهـ کَــمـــے بــــا ـهَــــم راه بــــرَویـــــم

هَـمـیـــن

خاطراتــ را بایـב

سطل سطل از چاه زندگے بیرون ڪشیـב

خاطراتــ نـﮧ سـر בارند ؛ نـﮧ تـَــﮧ

بے هــوا مے آینـב تا خفـﮧ اتــ ڪننـב

میرسنـב گاهے

وسط یڪ فڪر

گاهے وسط یڪ خیابان

و گاهے حتے وسط یڪ صحبتــ

سرבتــ مے ڪنند ؛ رگــ خوابتــ را بلـבنـב

زمینتــ میزننـב

خاطراتــ تمامـ نمے شونـב

تمامتــ مے کننـב

هَــرکه مــی خــواهـی بـــاش

ایـن عادت مُـــشتَــرک انسـانهــاســت

تـــو نیــز ، روزی , ســاعـتی , لـَحظــه ای

احــساس خـواهـی کـرد کـــه

. . .
هیــچکـَـس دوسـتت نَــدارد

مرا به کعبه چه حاجت؟

طواف میکنم مادری را که برای لمس دستانش هم باید وضو گرفت...

دختر که باشی خریدار همه‌ی ناز و ادات بابای مهربونیه که پشت هزارتا نگرانی و دغدغه

لبخند میزنه و خورشید نگاهش تو بدترین روزای زندگی گرمت میکنه......

مردان پیامبر شدند؛

و زنان مادر؛

قداست پیامبران را توانسته‌اند زیر سوال ببرند؛

ولی قداست مادران را هرگز..!

نــه تنهـــا ترکت می کنند…حتـی وقت رفـتن بــا تمام پـــر رویی دستــور هم میدهند:مواظب خودت بــاش…!!

با بعضی ها زیادی که صادق باشی رودل می کنند,دیگر هزار عرق نعنا هم جوابشان را نمی دهد!

کاش یکی‌ بود که توی کوچه‌ها داد میزد:
خاطره خشکیه…
خاطره خشکیه…
اونوقت همه ی خاطراتتو,همونایی که ارزش گرفتن دمپایی پاره هم ندارن میریختم تو کیسه و میدادم بهش و میرفت رد کارش!

رفته ای؟؟؟
بعضی ها بهش میگن قسمت اما من تازگیها بهش میگم به درک!

من که نقاشی ام تعریفی ندارد,لااقل خودت راهت را بکش و بـــــرو!

زیاد فرقی نکرده,خود خودشه؛فقط اونی که داره باهاش قدم میزنه ”من” نیستم!..

مرد فقیری بود که همسرش از شیر گاوشان کره درست میکرد و او آنرا به تنها بقالی روستا می فروخت.
 آن زن روستایی کره ها را به صورت دایره های یک کیلویی می ساخت و همسرش در ازای فروش آنها مایحتاج خانه را از همان بقالی می خرید.
 روزی مرد بقال به وزن کره ها شک کرد و تصمیم گرفت آنها را وزن کند.
 هنگامی که آنها را وزن کرد،دید که اندازه همه کره ها ۹۰۰ گرم است.
 او از مرد فقیر عصبانی شد و روز بعد به مرد فقیر گفت:دیگر از تو کره نمی خرم، تو کره ها را به عنوان یک کیلویی به من می فروختی در حالی که وزن آن ۹۰۰ گرم است.
 مرد فقیر ناراحت شد و سرش را پایین انداخت و گفت:راستش ما ترازویی نداریم که کره ها رو وزن کنیم ولی یک کیلو شکر قبلا از شما خریدیم و آن یک کیلو شکر را به عنوان وزنه قرار دادیم یقین داشته باش که به مقیاس خودت برای تو اندازه می گیریم.

روزی صد بار با هم خداحافظی می کردیم;اما افسوس معنای خداحافظی را زمانی فهمیدم که تو را به خدا سپردم..

رفتــه ای!..
و مــن هــر رو،بــه مــوریــانــه هــایــی فکــر مــی کنــم
کــه آهستــه و آرام گــوشه هــای خیــال ام را مــی جــونــد!
تــا بــی “خیــال” نشــده ام،
                                     بــرگــرد..