منم که شهره شهرم به عشق ورزیدن
منم که دیده نیالوده ام به بددیدن
وفاکنیم و ملامت کشیم و خوش باشیم
که درطریقت ما کافریست رنجیدن

بی تو هم می شود زندگی کرد
قدم زد، چآی خورد، فیلم دید، سفر رفت؛…
فقط
بی تو نمی شود به خواب رفت… 

زخمهای کهنه خیلی وقتست ک خوب شده اند!
ولی”خوب”با
“مثل روزاول”فرق دارد! 

“دنیا”را بغل گرفتیم گفتند:امن است هیچ کاری باما ندارد، خوابمان برد بیدارشدیم،دیدیم.. آبستن تمام دردهایش شده ایم “حسین پناهی” 

.

ما عاشق فهم و ادب و معرفتیم / ما خاک قدوم هرچه زیبا صفتیم

از زشتی کردار دگر خسته شدیم / محتاج دو پیمانه می معرفتیم . . . 

گـاهــﮯ نـدانـسـتـﮧ از یــک نـفـر بـتـﮯ درســت مــیـکـنـﮯ

آنــقـدر بـزرگ کـﮧ از دســت ابـراهـیـم نـیـز کــارـﮯ بـر نـمـﮯ آیـد

دارم سعی می کنم همرنگ جماعت شوم،

آهای جماعت...

میشود کمکم کنید؟؟؟؟؟؟

شما دقیقا چه رنگی هستید؟!

همی گویی غمش را در دل نگهدار

نصیحت گو! نمی گویی دلت کو؟!

من مرده ام...

به نسیم خاطره ای،گاهی تکانی میخورم...!

همین!!!

یادم هست...یادت نیست؟!

>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>

پشت یه لبخند،پنهان است تمام بغضهای من...نخواه که بی پرده بخندم!!!

>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>

من غریبۀ دیروز، آشنای امروز،فراموش شدۀ فردایم...

پس در آشنایی مینویسم تا در فردای تلخ بیاد آوری...مرا!!!

مهربانیت را به دستی ببخش ؛ که می دانی با او خواهی ماند ....

وگرنه حسرتی می گذاری بر دلی که دوستت دارد ... !!!

این روزها تلخ می گذرد ، دستم می لرزد از توصیفش !

همین بس که :

نفس کشیدنم در این مرگِ تدریجی، مثل خودکشی است ،با تیغِ کُند.

به ما گذشت نیک و بد، اما تو روزگار

فکری به حال خویش کن، این روزگار نیست

شاهزاده به دختر گفت : من عاشقتم . دختر گفت : لیاقت شما اونیه که از من خوشگلتره و پشت سرت وایستاده . شاهزاده برگشت و دید کسی نیست . دختر گفت : اگه عاشق بودی پشت سرتو نگاه نمیکردی

به قـــولِ حسین پناهی

این آینده، کدام بود که بهترین روزهای عمر را حرامِ دیدارش کردم؟

به قـــولِ والت ویتمن

زندگی به من آموخت؛ 

بودن با کسانی که دوستشان دارم، از همه چیز با ارزش تر است.

به قـــولِ برتراند راسل

مشکل دنیا این است، که احمق ها کاملاً به خود یقین دارند،

در حالیکه دانایان، سرشار از شک و تردیدند

دوست داشتن از عشق برتر است.عشق یک جوشش کور است و پیوندی از سرنابینایی.

امادوست داشتن پیوندی خودآگاه و از روی بصیرت روشن و زلال.

عشق باشناسنامه بی ارتباط نیست وگذرفصل ها و عبورسال ها برآن اثر می گذارد اما دوست داشتن در ورای سن و زمان ومزاج زندگی می کند.

عشق در هر رنگی وسطحی با زیبایی محسوس با نهان یا آشکار رابطه دارد اما دوست داشتن چنان

در روح غرق است که زیبایی های روح را به گونه ای دیگرمی بیند.

عشق طوفانی و متلاطم است اما دوست داشتن آرام و استوار و پروقار و سرشارازنجابت.

دکتر علی شریعتی

سطری از ورلن هست که هرگز به خاطر نخواهم آورد

خیابانی هست نزدیک که پاهایم را از رفتن بدان باز داشته اند

آینه ای هست که مرا برای آخرین بار دیده است

دری هست که من آن را تا پایان جهان بسته ام

در میان کتاب های کتابخانه ام

کتابی هست که هرگز آن را نخواهم گشود

در این تابستان پنجاه ساله خواهم شد

مرگ می فرسایدم بی وقفه 

                                                                                                                               خورخه لوئیس بورخس

دست های کوچکش.... به زور به شیشه های ماشین شاسی بلند حاجی مرسد،التماس می کند؛ آقا......آقا دعا می خری؟  حاجی بی اعتنا تسبیح دانه درشتش را می گرداند و برای فرج آقا دعا می کند!!!!!!

احتیاجی به تسبیح نیست ....

دستانت را که به من بدهی

با انگشتانت "ذکر دوست داشتن" می‌گویم ... !

یک روز آموزگار از دانش‌آموزانی که در کلاس بودند پرسید آیا می‌توانید راهی غیر تکراری برای ابراز عشق، بیان کنید؟ برخی از دانش آموزان گفتند با بخشیدن عشقشان را معنا می کنند. برخی «دادن گل و هدیه» و «حرف های دلنشین» را راه بیان عشق عنوان کردند. شماری دیگر هم گفتند «با هم بودن در تحمل رنجها و لذت بردن از خوشبختی» را راه بیان عشق می‌دانند.
در آن بین، پسری برخاست و پیش از این که شیوه دلخواه خود را برای ابراز عشق بیان کند، داستان کوتاهی تعریف کرد: یک روز زن و شوهر جوانی که هر دو زیست‌شناس بودند طبق معمول برای تحقیق به جنگل رفتند. آنان وقتی به بالای تپه رسیدند درجا میخکوب شدند.

یک قلاده ببر بزرگ، جلوی زن و شوهر ایستاده و به آنان خیره شده بود. شوهر، تفنگ شکاری به همراه نداشت و دیگر راهی برای فرار نبود. رنگ صورت زن و شوهر پریده بود و در مقابل ببر، جرأت کوچک ترین حرکتی نداشتند. ببر، آرام به طرف آنان حرکت کرد. همان لحظه، مرد زیست‌شناس فریادزنان فرار کرد و همسرش را تنها گذاشت. بلافاصله ببر به سمت شوهر دوید و چند دقیقه بعد ضجه‌های مرد جوان به گوش زن رسید. ببر رفت و زن زنده ماند.

داستان به اینجا که رسید دانش آموزان شروع کردند به محکوم کردن آن مرد. راوی اما پرسید : آیا می دانید آن مرد در لحظه های آخر زندگی‌اش چه فریاد می‌زد؟ بچه‌ها حدس زدند حتما از همسرش معذرت خواسته که او را تنها گذاشته است! راوی جواب داد: نه، آخرین حرف مرد این بود که «عزیزم، تو بهترین مونسم بودی. از پسرمان خوب مواظبت کن و به او بگو پدرت همیشه عاشقت بود.»
قطره‌های بلورین اشک، صورت راوی را خیس کرده بود که ادامه داد: همه زیست‌شناسان می‌دانند ببر فقط به کسی حمله می‌کند که حرکتی انجام می‌دهد و یا فرار می‌کند. پدر من در آن لحظه وحشتناک، با فدا کردن جانش پیش‌مرگ مادرم شد و او را نجات داد. این صادقانه‌ترین و بی‌ریاترین راه پدرم برای بیان عشق خود به مادرم و من بود.

دیدی ک سخت نیست

تنها بدون من

و صبح میشود شبها بدون من

این نبض زندگی بی وفقه میزند

فرقی نمیکند با من یا بدون من

دیروز اگرچه سخت، امروز هم گذشت

طوری نمیشود، فردا بدون من

گاهی گرفته ام اینجا بدون تو

تو چی؟ چگونه ای؟

انجا بدون من

دیگر به خلوت لحظه هایم عاشقانه قدم نمی گذاری.

دیگر آمدنت در خیالم آنقدر گنگ است که نمی بینمت.

سنگینی نگاهت را مدتهاست که حس نکرده ام.

من مبهوت مانده ام که چگونه این همه زمان را صبورانه گذرانده ام؟؟؟؟

آمدی رفت ز دل صبر و قرارم بنشین

بنشین تا به خود آید دل زارم بنشین

دل و دین بُردی و اکنون پی جان آمده ای؟

بنشین تا به تو آن هم بسپارم بنشین

پا برهنه دوستت دارم تا بدونی هیچ ریگی تو کفشم نیست.

می گویند:روزی مولانا ،شمس تبریزی را به خانه اش دعوت کرد.شمس به خانه ی جلال الدین رومی رفت و پس از این که وسائل پذیرایی میزبانش را مشاهده کرد از او پرسید:آیا برای من شراب فراهم نموده ای؟
> مولانا حیرت زده پرسید:مگر تو شراب خوارهستی؟!
> شمس پاسخ داد:بلی.
> مولانا:ولی من از این موضوع اطلاع نداشتم!!
> ـ حال که فهمیدی برای من شراب مهیا کن.
> ـ در این موقع شب ،شراب از کجا گیر بیاورم؟!
> ـ به یکی از خدمتکارانت بگو برود و تهیه کند.
> - با این کار آبرو و حیثیتم بین خدام از بین خواهد رفت.
> - پس خودت برو و شراب خریداری کن.
> - در این شهر همه مرا میشناسند،چگونه به محله نصاری نشین بروم و شراب بخرم؟!
> ـ اگر به من ارادت داری باید وسیله راحتی مرا هم فراهم کنی چون من شب ها بدون شراب نه میتوانم غذا بخورم ،نه صحبت کنم و نه بخوابم.
> مولوی به دلیل ارادتی که به شمس دارد خرقه ای به دوش می اندازد، شیشه ای بزرگ زیر آن پنهان میکند و به سمت محله نصاری نشین راه می افتد.
> تا قبل از ورود او به محله مذکور کسی نسبت به مولوی کنجکاوی نمیکرد اما همین که وارد آنجا شد
> مردم حیرت کردند و به تعقیب وی پرداختند.آنها دیدند که مولوی داخل میکده ای شد و شیشه ای شراب خریداری کرد و پس از پنهان نمودن آن از میکده خارج شد.
> هنوز از محله مسیحیان خارج نشده بود که گروهی از مسلمانان ساکن آنجا، در قفایش به راه افتادند و لحظه به لحظه بر تعدادشان افزوده شد تا این که مولوی به جلوی مسجدی که خود امام جماعت آن بود و مردم همه روزه در آن به او اقتدا می کردند رسید.در این حال یکی از رقیبان مولوی که در جمعیت حضور داشت فریاد زد:"ای مردم!شیخ جلاالدین که هر روز هنگام نماز به او اقتدا میکنید به محله نصاری نشین رفته و شراب خریداری نموده است." آن مرد این را گفت و خرقه را از دوش مولوی کشید. چشم مردم به شیشه افتاد.مرد ادامه داد:"این منافق که ادعای زهد میکند و به او اقتدا میکنید، اکنون شراب خریداری نموده و با خود به خانه میبرد!" سپس بر صورت جلاالدین رومی آب دهان انداخت و طوری بر سرش زد که دستار از سرش باز شد و بر گردنش افتاد. زمانی که مردم این صحنه را دیدند و به ویژه زمانی که مولوی را در حال انفعال و سکوت مشاهده نمودند یقین پیدا کردند که مولوی یک عمر آنها را با لباس زهد و تقوای دروغین فریب داده و درنتیجه خود را آماده کردند که به او حمله کنند و چه بسا به قتلش رسانند.در این هنگام شمس از راه رسید و فریاد زد:"ای مردم بی حیا!شرم نمیکنید که به مردی متدین و فقیه تهمت شرابخواری میزنید،این شیشه که میبینید حاوی سرکه است زیرا که هرروز با غذای خود تناول میکند."
> رقیب مولوی فریاد زد:"این سرکه نیست بلکه شراب است."
> شمس در شیشه را باز کرد و در کف دست همه ی مردم از جمله آن رقیب قدری از محتویات شیشه ریخت و بر همگان ثابت شد که درون شیشه چیزی جز سرکه نیست.
> رقیب مولوی بر سر خود کوبید و خود را به پای مولوی انداخت ،دیگران هم دست های او را بوسیدند و متفرق شدند.آنگاه مولوی از شمس پرسید:برای چه امشب مرا دچار این فاجعه نمودی و مجبورم کردی تا به آبرو و حیثیتم چوب حراج بزنم؟
> شمس گفت:برای این که بدانی آنچه که به آن مینازی جز یک سراب نیست،تو فکر میکردی که احترام یک مشت عوام برای تو سرمایه ایست ابدی، در حالی که خود دیدی،با تصور یک شیشه شراب همه ی آن از بین رفت و آب دهان به صورتت انداختند و بر فرقت کوبیدند و چه بسا تو را به قتل میرساندند.این سرمایه ی تو همین بود که امشب دیدی و در یک لحظه بر باد رفت.پس به چیزی متکی باش که با مرور زمان و تغییر اوضاع از بین نرود

ظرف غذای نذری همسایه را نگرفتم، هاج و واج نگاهم کرد؛

گفتم: غذا داریم و این زیادی است؛

به او نگفتم که، اگر فقط ده دقیقه سر کوچه بایستد؛

حتماً یک نفر را می بیند که سطل آشغال بزرگ را می کاود، برای یافتن لقمه ای نان؛

دور و برم پر است از یتیم، نیازمند و کودکان خیابانی؛

یک محل را نذری می دهید؛

بی آنکه حواستان باشد، نیازمندان زورشان به صف ایستادن نمی رسد؛

اگر هم برسد از لباس هایشان خجالت می کشند ..

میخواهم  بگویم ......

فقر  همه جا سر میکشد .......

فقر ، گرسنگی نیست ، عریانی  هم  نیست ......

فقر ، چیزی را  " نداشتن " است ، 

ولی  ، آن چیز پول نیست ..... طلا و غذا نیست  .......

فقر  ،  همان گرد و خاکی است که بر کتابهای

 فروش نرفتهء یک کتابفروشی می نشیند .

فقر ،  تیغه های برنده ماشین بازیافت است ،‌ 

که روزنامه های برگشتی را خرد میکند ...

فقر ، کتیبهء سه هزار ساله ای است که روی آن یادگاری نوشته اند .....

فقر ، پوست موزی است که از پنجره یک اتومبیل به خیابان انداخته میشود .....

فقر ،  همه جا سر میکشد ........

فقر ، شب را " بی غذا  " سر کردن نیست ..

فقر ، روز را  " بی اندیشه"   سر کردن است.

" دکتر شریعتی"

یکی بود ، یکی نبود
اون که بود تو بودی
اون که تو قلب تو نبود من بودم
یکی داشت ، یکی نداشت
اون که داشت تو بودی ، اون که جز تو کسی رو نداشت من بودم
یکی خواست ، یکی نخواست
اون که خواست تو بودی ، اون که نخواست از تو جدا شه من بودم
یکی رفت ، یکی نرفت اون که رفت تو بودی ، اون که بجز تو دنبال هیچکس نرفت من بود