سفر بهاری

باور کن راه درازی نیست

با این که ساک غصه ..سنگین و...

شک های بین راه بسیارند

با این که هر لحظه

یک آسمان ابر دچار غم

بر سقف ترد دل خوشی هایم یک بند می بارد

باور کن با یاد تو

از این دل تنگ وگرفته

تا شادمانی

راه درازی نیست!

زن و شوهر پیری با هم زندگی می کردند. پیر مرد همیشه از خروپف همسرش شکایت  داشت و پیر زن هرگز زیر بار نمی رفت و گله های شوهرش رو به حساب بهانه گیری های او می گذاشت. این بگو مگوها همچنان ادامه داشت. تا اینکه روزی پیر مرد فکری به سرش زد و برای اینکه ثابت کند زنش در خواب خروپف می کند و آسایش او را مختل کرده است ضبط صوتی را آماده می کند و شبی همه سر و صدای خرناس های گوشخراش همسرش را ضبط می کند. پیرمرد صبح از خواب بیدار می شود و شادمان از اینکه سند معتبری برای ثابت کردن خروپف های شبانه او دارد به سراغ همسر پیرش می رود و او را صدا می کند، غافل از اینکه زن بیچاره به خواب ابدی فرو رفته است! از آن شب به بعد خروپف های ضبط شده پیرزن، لالایی آرام بخش شبهای تنهایی او می شود..

ﻗـﺪﯾﻤـــﺎ ﮔﻨﺠﺸﮑـــــ ﺭﻧﮕــــ ﻣﯿﮑﺮﺩﻥ ﺟـــﺎﯼ ﻗـﻨـــــﺎﺭﯼ ﻣﯿﻔـــﺮﻭﺧﺘـــﻦ !
ﺍﻣـــﺎ ﺍﯾــــﻦ ﺭﻭﺯﺍ . . . .
ﻫـــﻮﺳـــــ ﺭﻧﮕـــــ ﻣﯿﮑﻨــــﻦ ﺟــــﺎﯼ " ﻋﺸـــ .♥. ــــﻖ " ﻣﯿﻔـــــﺮﻭﺷـﻦ !!!
 

جای تکـــ تکــــ شما خالی بود
وقتی امروز گفتــــ دوستتــــــــــ دارم از خنده زیاد
از خود بی خود شدم

یکی نیستــــــــــ بگوید دوست داشتن سیری چند !!!

صـــــبر

یـــک فریب بزرگ اســـت!

سالهاســـت با غـــوره ها کلنجـــــار میروم

حلوا نمیـــــشوند...

زخمـ ـے بر پهلویــ ـم اسـ ـتــ
روزگـ ـار نمـ ـکــ مے پاشـ ـد
و مـ ـن پیــ ـچ و تــ ـاب مے خـ ــورم
و همگـ ـان فکر مـے کنــ ـدکـہ مـ ـن مے رقصـ ـم....

این گونه دلقک بودن برایت کافی ست؟

یا بازم بدتر باشم تا بهتر لبخند بزنی به دیوانگی ام؟
 

مترسک را دار زدند به جرم دوستی با پرنده .. که مبادا تاراج مزرعه را به بوسه ای فروخته باشد راست میگفتی که اینجا قحطی عاطفه هاست...

امروزآقا معلم گفت:
فرداباید خانه هایتان را توی دفتر نقاشی بکشید
به خانه که برگشتم،
صاحب خانه دم در داشت به پدرم می گفت:
فردا وسایلتان را می ریزم توی کوچه
کاشکی فردا اصلا نیاید
وگرنه مجبور می شوم
به جای خانه،
کوچه را توی دفتر نقاشی بکشم....!

گوشِ چپش دیگر نمی شنود ، از بس که شوهرش راست دست است ..

امروز یک مرده شور را دیدم آنچنان زیبا می شست که لکه ای هم باقی نمیماند ... اما نمیدانم پدرم چرا از او خوشش نمی آمد و مدام گریه میکند و مادرم نیز نفرینش میکرد .. او که آدم خوبیست !!! من دوستش دارم... فقط کاش ناخن هایش را میگرفت تمام بدنم را زخم کرد...

بهش گفتم:چرا هربار وایمیستی از شوهرت کتک میخوری؟!!گفت:اگه خودمو نندازم جلو شروع میکنه خودش رومیزنه انقدر میزنه تا داغون شه آخه موجیه....دست خودش نیست...

جعفر ﺭﺿﺎﯾﯽ ﻣﺘﻮﻟﺪ ۱۳۵۶ ﻟﯿﺴﺎﻧﺲ ﺍﻗﺘﺼﺎﺩ ﺍﺯ ﺩﺍﻧﺸﮕﺎﻩ ﻋﻼﻣﻪ ﻃﺒﺎﻃﺒﺎﯾﯽ ﺗﻬﺮﺍﻥ ﺳﺎﻝ ۱۳۸۰ ﻋﺎﺷﻖ ﺩﺧﺘﺮﯼ ﺑﻨﺎﻡ ﻣﺮﯾﻢ ﺷﺪ ﻭ ﭼﻮﻥ ﻭﺿﻊ ﻣﺎﺩﯼ ﺟﻌﻔﺮ ﺧﻮﺏ ﻧﺒﻮﺩ ﭘﺪﺭ ﻣﺮﯾﻢ ﺑﺎ ﺍﺯﺩﻭﺍﺟﺸﺎﻥ ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﮐﺮﺩ ... ﭘﻨﺞ ﺳﺎﻝ ﺗﻤﺎﻡ ﺟﻌﻔﺮ ﻭ ﻣﺮﯾﻢ ﺑﺮﺍﯼ ﺭﺳﯿﺪﻥ ﺑﻪ ﻫﻢ ﺗﻼﺵ ﮐﺮﺩﻥ. ﺳﺎﻝ ۸۵ ﻣﺮﯾﻢ ﺧﻮﺩ ﮐﺸﯽ ﮐﺮﺩ ﻭ ﺟﻌﻔﺮ ﺩﯾﻮﺍﻧﻪ ﺷﺪ . ﺍﮐﻨﻮﻥ ﺩﻭ ﭼﺸﻢ ﺟﻌﻔﺮ ﮐﻮﺭ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺑﻪ ﻫﺮﮐﯽ ﻣﯿﺮﺳﻪ ﻣﯿﮕﻪ ﻫﻔﺘﻪ ﺩﯾﮕﻪ ﻋﺮﻭﺳﯿﺸﻪ ﻫﻤﻪ ﺭﻭ ﺩﻋﻮﺕ ﻣﯿﮑﻨﻪ ! ﺑﻪ ﺍﻓﺘﺨﺎﺭ ﺍﯾﻦ ﻋـــﺸــﻖ ﻓﻘﻂ ﻣﯿﺸﻪ ﺳــــﮑــــﻮﺕ ﮐﺮد

دخترک نزدیک اتاق عمل ، با چشمای گریون ، به پرستار نگاهی کرد و گفت: من بابام پـول نداره ، میشه قبل از عمل بمیرم ؟

خدایا... نترس...!! نه به گناه میفتی نه جهنم میروی... من و تو به هم محرمیم...!! "دستانم را بگیر"

یه سوالی ذهنمو درگیر کرده, آخه ما که سنی نداریم، کی وقت کردیم این همه بدبخت شیم…..

هنوز برایت مینویسم درست شبیه کودکی نابینا که هر روز برای ماهی ِ قرمز ِ مُرده اش غذا میریزد..

مادرش مریض بود پولی نبود ... امیدی نبود ... کمکی نبود... فقط کودک بود و اشک و صدایی که از ته دل فریاد زد ...: "خدایــــــــــــــــــــــــــــا .... مامانم میگه داره میاد بهشت پیش تو اما منو نمی بره !!! ولی من که جایی رو بلد نیستم ... بدون اون ، تنهایی_گم_میشم "

نسیم، دانه از دوش مورچه انداخت؛ مورچه، دانه را دوباره بر دوشش گرفت و رو به خدا گفت : گاهی یادم می رود که، هستی؛ کاش بیشتر نسیم بوزد ...

هیچ کس را

اگر حتی شبیه تو باشد
 

نمی خواهم...

ماهیان شهر ما از کوسه ها وحشی ترند
 

بره های این حوالی گرگ ها را میدرند
 

سایه از سایه هراسان در میان کوچه ها
 

زنده ها هم آبروی مردگان را میبرند

خستــــــــــــــــــــــه شدم ؛
 

از بس به آدمایی که میخوان جای تو رو توی قلبم بگیرن
 

گفتــــــــــــــــــــــــــــــــــم
 

ببخشـــید اینــــــــــجا جای دوستــــمه،
 

الان برمیــــــــــــــــــــــگرده...

دنــــیــــا ی واقــعــی هـــمـــیـــنـــجـــــاس !
دنـــیـــای مــــجــــازی اوטּ بـــیـــرون
کــﮧ هـــمــــﮧ بــــا نــــقـــابـــטּ هـــمــﮧ تـــــو قـــیـــافـــטּ
دنـــیـــایواقـــعــــی ایـــنــجـــاس
هـــمـــﮧ بـــی ریــــا و خـــاکی
کـــســـــی زخـــمـــاشــــو نـــمــی پــــوشــــونــــﮧ
کــســــی اشــکــاشــــو پـــاکـــ نـــمــی کــنـــﮧ
کــــســـی بــــغــضـــشـــو قــــورت نــــمــی ده
دیــــدی ؟
دنــــیــــای واقــعـی هـــمـــیـــنـــجـــــاس!!!

پیراهنت در باد تکان می خورد … این تنها پرچمی است که دوستش دارم.

در سرمای وجودم دلم عجیب هوای گرمای دستانت را کرده است …

اینجا همه خوبند ، خیالت راحت
من مانده ام و چهارتا هم صحبت
این گوشه نشسته ایم و دلتنگ توایم
من، عشق، خدا، عقربه های ساعت

زمـانی که خاطــــره هـایــت از امیـــــدهایت قــوی تر شـدند
 

پیـــر شـدنت شـــروع میشــود...پیـــر شـدیـمـــا