شکنجه همین بس که در خواب و رویا

تویی در کنارم به صد فکر و سودا

گناه من این بود که دل ساده بودم

یه رسوای عاشق یه دلداده بودم

تو در خلوت شب به پایم نشستی

ولی بی بهانه دلم را شکستی...

با چرخش روزگار هم درگیرم

انگار گره خورده به تو تقدیرم

من شاعر حرف های این دل هستم

یادت نرود!بدون تو می میرم

سکه ها همیشه سر و صدا می کنند

اما پولهای کاغذی همواره ساکتند

پس وقتی ارزش شما زیاد می شود که ساکت و فروتن باقی بمانید.

گاهی هیچکس را نداشته باشی بهتر است!
باورکن بعضی ها تنهاترت میکنند........!

^{باغ من}

^{آسمانش را گرفته تنگ در آغوش
ابر، با آن پوستین سرد نمناکش
باغ بی برگی
روز و شب تنهاست
با سکوت پاک غمناکش.
ساز او باران، سرودش باد
جامه اش شولای عریانی ست
ور جز اینش جامه ای باید
بافته بس شعله ی زر تار پودش باد
گو برید، یا نروید، هر چه در هر جا که خواهد
یا نمی خواهد
باغبان و رهگذاری نیست
باغ نومیدان
چشم در راه بهاری نیست
گر ز چشمش پرتو گرمی نمی تابد
ور به رویش برگ لبخندی نمی روید
باغ بی برگی که می گوید که زیبا نیست؟
داستان از میوه های سر به گردون سای اینک خفته در تابوت پست خاک می گوید
باغ بی برگی
خنده اش خونی ست اشک آمیز
جاودان بر اسب یال افشان زردش می چمد در آن
پادشاه فصلها ، پاییز}

  کاش چون پاییز بودم ، کاش چون پاییز بودم کاش چون پاییز خاموش و ملال انگیز بودم

برگهای آرزوهایم یکایک زرد میشد

آفتاب دیدگانم سرد میشد
آسمان سینه ام پر درد می شد
ناگهان طوفان اندوهی به جانم چنگ میزد
اشکهایم همچو باران
دامنم را رنگ می زد
وه ، چه زیبا بود اگر پاییز بودم
وحشی و پر شور و رنگ آمیز بودم

شاعری در چشم من می خواند ، شعری آسمانی
در کنار قلب عاشق شعله میزد
در شرار آتش دردی نهانی نغمه من
همچو آوای نسیم پر شکسته
عطر غم می ریخت بر دلهای خسته
پیش رویم
چهره تلخ زمستانی جوانی
پشت سر
آشوب تابستان عشقی ناگهانی
سینه ام
منزلگه اندوه و درد و بدگمانی
کاش چون پاییز بودم ، کاش چون پاییز بودم فروغ فرخزاد                 

دلم باران میخواهد نم نم ...سبک آرام

کوچه ای بی انتها ...بی چتر

شبی مهتابی تا به تو فکر کنم ...
...
عشق تو را نقش میزنم بر آسمان این شهر ...

قدم به قرم ...نفس به نفس نامت را ذکر میکنم ...

شفا میدهد اسمت زخمهایی را که این مردم به تنم میزنند...

امشب زیر باران خدایی میکنم در میان این کوچه ها ...

یادت را میبوسم ...

تا جان در بدن دارم من هستم و این کوچه ها ...

من دوست می‌دارم ، آوازهایش را
هنگام تنهایی ، لحن صدایش را

مانند یک کودک ، خوب و دل انگیز است
یا بهتر از این‌ها ، «پاییز، پاییز است» !

تو،

با نوشخند مهر،

با واژه محبت،

فرسوده جان محتضرم را ز بند درد

آزاد می کنی .

و با نوازشت،

این خشکزار خاطره ام را،

آباد می کنی

شــب تــیــره و ره دراز و مـن حـیـران
فـــانـــوس گـــرفـــتـــه او بــه راه مــن

بـر شـعـلـهٔ بـی شـکـیـب فـانـوسـش
وحــشــت زده مــی دود نــگــاه مــن

بر ما چه گذشت ؟ کس چه می داند
در بــســتــر ســبــزه هـای تـر دامـان

گـویـی کـه لـبـش بـه گـردنـم آویـخت
الـــمـــاس هـــزار بـــوســـهٔ ســـوزان

بر ما چه گذشت ؟ کس چه می داند
مــن او شــدم ، او خــروش دریــــاهـا

مــن بــوتــهٔ وحــشــی نــیــازی گـرم
او زمـــزمـــهٔ نـــســـیـــم صـــحــراهــا

مـــن تـــشـــنـــه مـــیـــان بـــازوان او
هــمــچـون عـلـفـی ز شـوق رویـیـدم

تــا عــطــر شــکــوفــه هـای لـرزان را
در جــام شــب شـکـفـتـه نـوشـیـدم

بـــاران ســتــاره ریــخــت بــر مــویــم
از شــاخــهٔ تــک درخــت خــامـوشـی

در بــســتــر ســبــزه هــای تـر دامـان
مـن مـانـدم و شـعـلـه های آغوشی

مـی تـرسـم از ایـن نـسـیـم بـی پروا
گــر بــا تــنــم ایــن چــنــیـن در آویـزد

تــرســم کــه ز پــیـکـرم مـیـان جـمـع
عـــطـــر عــلــف فــشــرده بــرخــیــزد

یک مهره از جنس چشمان تو ، یک مهره از جنس چشمهای من ، گردنبندی میشویم شگفت ، بر گردن غربت...

زنده یاد حسین پناهی

دلم تنگ است

دلم به اندازه ای

حجم قفس تنگ است

به سلامتی اونی که واسه رفتنش گریه کردی …
اون رفت واسه رفیقاش تعریف کرد باهم خندیدن ...

بسلامتی تو

تویی که الان دلت واسه یه بی معرفت تنگ شده...

تویی که دلت خیلی تنهاست

تویی که الان از فرط تنهایی بغضت گرفته...

اگر مجنون شوی تو؛ من لیلی نشوم

اگر خسرو شوی تو؛ شیرین نشوم

گر شوی سام تو؛من نرگس نشوم

یک بار، فقط یک بار تو آدم شو نامردم اگر که حوا نشوم !

شاید آرام تــر می شدم

فقــط و فقـــط…

اگر می فهمیدی ،

حرفهایم به همین راحتــــی که می خوانی

نوشته نشده اند !!!

یــک لبخنـــدم را بسته بندی کرده ام

برای روزی که اتفاقی تـــو را می بینم …

آنقدر تمـــــــــیز میخندم

که به خوشبختــــی ام حســــادت کنـــی …

و من در جیب هـــایــــم

دست های خالـــی ام را فریب دهـــم

که امن ترین جای دنیـــا را انتخاب کرده انــد …

چه فرقی میکند در سیرک یا در خانه؟

خنده ات که تلخ باشد

دلت که خون باشد

تو هم دلقکی...

باید تـــنـــهـــایـــیتـون رو مــــخــفــــی کنید...! 

ایـن روزهـا از تـنـها چـیــزی کــه ســوء اســتـفـاده مـیشــه؛

تــنــهایـیــه.....

اینای که از خیابون یه طرفه رد میشن...
هم چپ نگاه میکن هم راست....
اینا همونایی هستن که...
هم از دشمن نارو خوردن هم دوست!

بعضی بغضهاشکستنی نیستند,

فروخوردنی هم نیستند,

 برای بریدن نفس میایند, نمیروند . . .

ﮔﺎﻫﯽ ﭼﻘﺪﺭ ﺳﺎﺩﻩ ﻋﺮﻭﺳﮏ ﻣﯿﺸﻮﯾﻢ....
ﻧﻪ ﺣﺮﻑ ﻣﯿﺰﻧﯿﻢ..
ﻧﻪ ﺷﮑﺎﯾﺖ ﻣﯿﮑﻨﯿﻢ،..
ﻓﻘﻂ ﺳﮑﻮﺕ ﻣﯿﮑﻨﯿﻢ....

چه کسی میگوید که گرانی شده است؟

دوره ارزانیست 

دل ربودن ارزان ،

دل شکستن ارزان ،

دشمنی ها ارزان ،

چه شرافت ارزان ،

آبرو قیمت یک تکه نان 

و دروغ از همه چیز ارزانتر ،

قیمت عشق چقدرکم شده است ،

کمتر از آب روان ،

و چه تخفیف بزرگی خورده

قیمت هر انسان ...

حال و احوالمان عالی ست!

هر روز گاومان می زاید اما...

مرغ مان تخم نمی گذارد!!!!

رفتم داروخانه یه قرص ضد حساسیت گرفتم...
تو عوارض جانبیش نوشته:
سردرد، سرگیجه، نفخ، حالت تهوع، اختلال در خواب، دو بینی، اختلال در تشخیص، نارسایی کبد، نارسایی کلیه، نارسایی قلب، سکته قلبی، سکته مغزی، مرگ ناگهانی ! ! !
فکر کنم اگه سیانور می گرفتم، عوارضش کمتر بود . . . !

♦دشمنان خود را دوست داشته باش. دیوانه شان میکند!

متخصص کسی است که موضوع ساده یی را چنان پیچیده کند که باورت شود که پیچیدگی موضوع تقصیر توست!

در این دنیا دو عنصر به وفور یافت میشود، یکی هیدروژن و دیگری حماقت!!!