-تو برای چی همجین فرصتی رو از دست دادی؟راد در را بست و با پرسش صمیم را نگاه کرد.صمیم به آینه تخت تکیه داد وگفت:منظورم فرصت تحقیر کردن من بود؛بعد از اینکه اون زن جلوی تو اون حرفها رو به من زد.راد نگاهی به ساعتش انداخت و میز کوچک را نزدیک خود کشید و کیفش را روی آن باز کرد:بعد چی گیرم می اومد؟-بعد زبون من خیلی کوتاه می شد!تو که اینقدر از بلبل زبونی من ناراحتی!راد در کیف را کمی خم کرد تا صمیم را ببیند :راست می گی ها!این به فکرم نرسیده بود.-چرا جواب هیچ کدوم از سوالهای منو نمی دی؟راد دسته ای برگه ی پرینت شده را از کیف بیرون کشید و روی مبل جابه جا شد:شب به خیرکوچولو!دندونات رو مسواک زدی؟-راد؟راد بدون اینکه سر از برگه ها بردارد گفت:بله؟-تو باز هم امشب می خوای روی مبل بخوابی؟راد از بالای برگه ها نگاهی به صمیم انداخت:گزینه ی دیگه ای هست؟-این طوری من عذاب وجدان می گیرم!معلوم نیست تا کی اینجا باشیم.-نصفه شبی وجدان تو هنوز بیداره؟-می گم می خوای یه چیزی بذار وسط تخت ؛بیا روی تخت بخواب-نمی خوام؛خیلی ممنون!الان اینو می گی ,صبح که میشه نق نق می کنی که چرا روی تخت خوابیدی و اصلا برو تو یه اتاق دیگه !همین جا روی مبل خوبه.صمیم با لبخند ؛دراز کشید و در حالی که نصف صورتش را زیر پتو پنهان کرده بود به راد نگاه کرد:خب تو دیگه عادت کردی دیگه!روی مبل هم راحتی مگه نه؟-آره من راحتم تو به وجدانت بگو تخت بگیره بخوابه-راد؟-اگه گذاشتی این صفحه رو بخونم ؛ببین وجدانت مثل دختر های خوب گرفت خوابید؛تو هم بخواب دیگه-تو که همیشه داری یه چیزی می خونی-خب کار دارم!گزارش های مربوط به شرکته,باید بخونمشون-برای چی اینقدر زیاد کار می کنی؟-بزرگ تر ها باید زیاد کار کنن کوچولوبعد از مدتی صمیم گفت راد؟!رادکمی کشدار گفت:بله؟!-مامانت به من یه پالتو پوست دیگه داد-خوشبحالت !کاش یک دهم آنچه که از پاریس برای عروس آینده اش خرید کرده بود ؛برای من هم یه چیزهایی می خرید-منم بهش گفتم رادلباس نداره ولی مامانت گفت بلد نیست لباس مردونه بخره!گفت خوشش هم نمی آد؛همه شون تکراری و خسته کننده ان-آهان خوب راست می گه-گفت اصلا شما مردها کلا خسته کنندن و تکراری هستید-واقعا؟چه جالب!-منم با مامانت موافقم؛مثلا خود تو خیلی تکراری شدی!-آره همین طوره!صمیم فریاد زد:راد؟!راد بالاخره سرش رو از روی کاغذ هابلند کرد:چی شده؟-تو اصلا گوش نمی کنی من چی می گم؟-من بایدهمه این هارو تا فردا بخونم صمیم!-خب من حوصله ام سر میره صبح تاشب!-منکه امروز گفتم بیا ببرمت خرید-اون موقع سر نمی رفت الان داره سر میره .راد با کمی استیصال به صمیم نگاه کرد:فردا یکی از بچه ها رو می فرستم لب تاپت رو با یه سری از لباس های من بیاره خوبه؟صمیم روی تخت نشست :من الان حوصله ام سر می ره-ای خدا!تو چرا نمی خوابی قهوه خوردی سر شب؟صمیم با کلافگی گفت:آره!بده منم از اون کاغذ ها بخونم .راد با تعجب به صمیم وبعد کاغذ ها نگاه کرد :از اینا؟صمیم از روی تخت پایین آمد و روی مبل نشست :آره!اینارو برای چی می خونی؟بعد چی کار می کنی؟به من هم یاد بده-تا به تو یاد بدم صبح شده؛خودم می خونم-حوصله ام سر بره نمی ذارم تو هم کا رکنی ها!راد که چاره ایی نمی دید خودکار و کاغذی برداشت و گفت:بیا بشین اینجاصمیم با ذوق کنار راد نشست و قلم و کاغذ را از دستش گرفت :خب؟-براساس این چندتا چیزی که می گم گزارش هارو بررسی می کنی؛موارد مهمش رو خلاصه بیرون می کشی و به من می گی-بگم یا بنویسم؟بنویسی بهتره؛فردا تو راه تا برسم شرکت می خونم-نمی خوام سخته!من می گم-تو که می خوای کار خودتورو بکنی چرا می پرسی- می خواستم ببینم تو چی می گی برعکسش رو انجام بدم-صمیم!نصفه شبی کله ام باد کرد-اگه اینایی که من می خونم بعدا دوباره بخونی...-نترس سر کارت نمی ذارم؛مولفه هارو بنویس.

" و یک روز که من با دست های بسته به سوی مرگ می رفتم ، تو از من گریختی و به سوی زندگی تازه ای پر کشیدی صمیم! و این آخرین قصه ی ما بود..."

و این پایان قصه ای بود که با لغزش حریری آبی رنگ روی سرامیک ها و نگاه آبی ای در پی آن آغاز گشت و لبخند مردی که صمیم چه دیر دانست : همیشه او را دوست خواهد داشت...

چه گریزی ست ز من؟

چه شتابی ست به راه؟

به چه خواهی بردن

در شب این همه تاریک پناه...؟