اثری از مرتضی عبدی

همه جای کتاب برام حس لطیفی داشت اما بعضی جاهاش که خیلی حسمو قلقلک داد رو مینویسم.

اگر بپرسی خواهم گفت توراچگونه باور کردم

تو کودکان را سلام دادی

وبه خاطر آنهایی که نخندیدند گریه کردی

دلت سوخت به حال آنهایی که ظالمند

تودلتنگ آنانی شدی که دریارا تابحال در غروب ندیده اند

شب راتوی جنگل راه نرفته اند

وسحر از قله ی کوه پایین نیامده اند

توخنده ی دیگران را از شوق اشک ریخته ای

تو را تازه ایمان یافتم

در همین اول روزی که دیگر نیستی...صفحه 220

نامه علی حسین احمدی رو خیییییلی دوست داشتم به مهلا

بعضی قسمتهای نامه رو مینویسم.

منی که از وطن خویش دور بوده ام ومدتی سرگردان شدم دنبال جایی که خانه بخوانمش.شمابودید که یاد آوردیدمرا خانه جایی نیست که غذاباشد ونان.....

آسمان هرچه زیبا باشد سقف نیست...

چه بگویم که خود میدانید خانه ی همسایه اگر از زر باشد باز هیچ کجای خانه ی خشت وگلی خود آدم نمیشود...

میان بوی غذا پیر میشوی مادر                            وبی غذای خودت سیر میشوی مادر

من از تمام غذاها نخورده سیر شده                          برس به باور من دیر میشوی مادر

این شعرآقای عبدی رو تو این کتاب که خوندم منو برد پیش مادری که نیست...دلم تنگ اسم وعطر مامانم کرد................خیلی این شعرو تو کتاب دوست داشتم.برس به باور من دیر میشوی مادر...