اونا بهش می گن مرد آهنی،مردی که قلبش از فولاده و خونش یه قفس طلایی ،برای من و خواهرم.
ما اسیر مردی بودیم که با وجود اسلحه اش نمی تونست اسم پدر و یدک بکشه.
مردی که برای محافظت از ما،از خودمونم می گذشت.
من و آرشا نقطه ضعف های مردی بودیم که نباید نقطه ضعفی می داشت!
و روزی که تصمیم گرفتیم از قفسمون فرار کنیم، میدونستیم که از اون به بعد فقط یه دشمن نداریم،نه تنها اون، بلکه تمام دشمنای اون که تشنه به خونش بودن دنبالمون می گشتن!

ولی همه این ها شروع قصه من نبودن.
شروع قصه من از یه شب سرد، توی یک مسابقه زیرزمینی توی پاریس ،شروع شد.
همون شب،من وارد رینگی شدم، که برای خروج ازش، یا باید می بردم و یا می مردم!
این قصه منه…قصه من و اون، در پاریس!

هر وقت مغزم داغ کنه بیخیال همه میشم و مستقیم میرم دریا‌... می‌شینم کنار ساحل و ساعت‌ها به اون چیزهایی که می‌خوام فکر می‌کنم‌... تو سرم قصه‌های رنگ و وارنگ می‌بافم‌... ذهنم باز میشه و می‌تونم به همه‌چیز یه جور دیگه نگاه کنم‌... ولی اشتباه می‌کردم‌... حالا که اینجام‌... نمی‌تونم فکر کنم‌... فکر کنم خاصیّت دریا این باشه‌... انگار حرکت این آبی بی رنگ، فقط یه فایده داره‌... اونم اینه که دیگه نمی‌ذاره فکر کنی‌... فکر کنم همینه که همه دریا رو دوست دارن‌... نمی‌ذاره فکر کنی به فکرات‌...

لبخند زدم.
اما جرئت نگاه کردن نداشتم.
از حالت مستی‌ای که بعد دیدنش همه‌ی منو می‌گرفت، بدم می‌اومد.
چون مسخره بود، بی‌دلیل بود، بچگانه بود.
چشمام‌ رو هدایت می‌کردم به گوشه و کنار استودیو، از توی قاب؛
هرجایی غیر از اون!
گوشم پر شده بود از طنین صداش و مقاومتم دوومی نیاورد و چشمم دوخته شد بهش.
دوباره همون برق‌و دیدم.
دستم‌و بردم جلو و گرفتم روبه‌روی صفحه‌....

- کوهیار؟
چشم بسته جواب داد:
- هوم؟
چه‌قدر دلم می‌خواست با کسی درددل کنم، امشب از همیشه بیش‌تر درد داشتم. می‌شد با کسی که مسبب تمام دردهایت است درددل کنی؟!
شاید اولینش بودم...
- چرا نمی‌پرسی کار مهمم چی بود که اومدم؟
حس کردم جا خورد ولی نه چشم باز کرد نه نگاهم کرد و فقط آهسته جواب داد:
- عادت ندارم کسی رو مجبور به حرف زدن کنم، گفتی مهم نیست دیگه.
دلگیر و دل‌شکسته مثل خودش آهسته زمزمه کردم:
- اما یه عادت خیلی بد داری که آدم‌و قشنگ لال می‌کنی.
پلک باز کرد ولی نگاهم نکرد و به تاریکی جاده چشم دوخت.
در جایم کج و مایل به سمتش نشستم.
- اومده بودم کمکم کنی، نیاز دارم یه بزرگت‌تر راهنماییم کنه.
سمتم برگشت و خیره‌ام شد، از همان خیره شدن‌های نرم و آرام ولی بی‌کلام.
- من یه غلطی کردم کوهیار، حالا هر کار می‌کنم به هر دری می‌زنم درست نمی‌شه.
اخم ریزی کرد و انگار نگران شود زبان باز کرد:
- چی شده؟
چطور می‌گفتم! حتی درددل کردن هم سخت بود با کوهیار!
نگاه دزدیدم و این بار من به تاریکه جاده چشم دوختم.
- تا حالا شده صد نفر جلو روت قد علم کنن که راهت‌و پیش نری؟
مکث کردم و آب دهانم را فرو خوردم.
- یا تا حالا شده بخوای یه حرفی رو بزنی تا نوک زبونتم بیاد ولی بترسی از گفتنش؟ از واکنش طرف مقابلت و این‌که بعدش چی می‌شه.
جواب که نداد از گوشه‌ی چشم دیدم نگاه ثابتش روی فرمان است.
- یه روزی خیلی وقت پیشا به خودم...
چه‌قدر سخت بود اعتراف! حتی این‌طور در لفافه و نیم‌بندش.
لبم را با زبانم ‌تر کردم.
- به خودم اجازه دادم یه نفر رو که یه جورایی برام جور نبود به دلم راه بدم.
نفسم حبس شد و چشم بستم و ادامه دادم:
- خیلی ناجور بود کوهیار، از اون ناجورا که برا جور شدنش باید دنیا رو به‌ هم می‌بافتم.
چرا حرف نمی‌زد؟ جرئت نکردم چشم باز کنم ولی دیگر ادامه هم ندادم. اعتراف به این کوه سکوت، از من برنمی‌آمد و فقط برای بستن جمله‌ام گفتم:
- نبافته باید بشکافمش... چون... چون شدنی نیست.
لب گزیدم که بغضم نشکند و نگاهش کردم، هنوز خیره‌ی فرمان بود.
- تو جای من باشی می‌شکافی؟...