اوینار و فرزان عاشق هم می‌شوند، بی‌این‌که بدانند این عشق نه تنها مرهمی بر جراحت التیام‌نیافته‌‌ی عزیزان‌شان در روزگارانِ دور' نخواهد بود که سرِ زخم‌ها را بازتر کرده و  رنجش‌های کهنه اما کاری' دامن دلدادگی‌شان را خواهد گرفت؛
آن‌قدر که یکی برود به بهانه‌ی خوشبختی آن دیگری...

کسی چه می‌داند
شاید اندوهِ عشقِ اول' بزرگ‌ترین دروغی‌ست که آدم‌ها برای دلِ خودشان ساخته‌اند تا اندوهِ روزهای مانده را بنویسند به پای ردِ یادِ او توی روزهای رفته...
رنجِ دوباره دل بستن
دردِ دوباره و دوباره از دست دادن
اندوهِ تماشای رفتن‌ها
و حزن دوباره جا ماندن‌ها...

با این حال کی می‌داند سال‌ها بعد قلبت کنار چه کسی آرام خواهد گرفت و غبار نشسته بر جانِ رنجورت را مهرِ نگاهِ چه کسی از تن و روح و قلبت خواهد زدود...

#باغچه_گل_سرخ

داستان در مورد پسری است به نام افراسیاب که سالها پیش از عشق دوران جوانی اش جدا شده و با مهاجرت خط بطلانی بر تمام روابط عاطفی و خانوداگی اش کشیده است. حالا بعد از چندین سال بازگشته است تا به واسطه کسانی که در خیالش باعث نابودی اش بوده اند انتقام بگیرد به نحوی که آنها را مقابل هم قرار دهد.
در این میان با کشیدن پای معشوقه دوران جوانی اش به وسط ماجرای انتقام از برادر و پدرش، به نوعی در پی اینست تا با او هم حساب کهنه صاف کند.
شخصیت مقابل افرا دختری است به نام نیلگون که سالها پس از رفتن معشوقه سابقش هنوز در غم از دست دادن او دست و پا میزند و نتوانسته کسی را جایگزین او کند. با بازگشت افرا پرده هایی در مقابل چشمانش کنار می رود که او را از این غم همیشگی نجات می دهد اما ورودش به یک ماجرای جدید خطر های بسیاری را برای او و خانواده اش رقم میزند.

گریه‌ی بی‌صدایش تبدیل به هق هق شد:
- آتا می‌گه؛ «اورَک یورولسا تَر گُوزدَن آخار ...»
امیر نامفهوم نگاهش کرد:
-فحش بود؟
سرش را بالا برد:
- «قلب که خسته بشه عرقش از چشم می‌ریزه بیرون”
امیر نگاهش کرد، بدون حرف، طولانی.
در نگاه معصوم این دختر چیزی بود که اجازه نمی‌داد بی خیال او بشود.
دست هایش را در هم گره زد:
- می‌دونم شرایط خوبی نداری، ولی باید یه چیزایی همین اول روشن بشه.
فروغ سرش را تکان داد:
- اجازه بدین حرفمو بزنم... شاید اگه بفهمین من اون دختری نیستم که فکرشو می‌کنین احتیاج به هیچ توضیحی نباشه.
امیر نگاهش را به صورت مضطرب دخترک دوخت:
- این یه قرارداد بین من و شماست و به هیچ‌کس ربطی نداره... مخصوصا خونواده‌ هامون.

روبه‌رویم قرار گرفت.
مسخ نگاهِ غم‌زده‌اش شدم و عطر تلخش را با هر قدرتی که داشتم نفس کشیدم و مشامم پر شد از بوی خوشش...
دلتنگی را در چشمان بیقرارش میدیدم!
با نوک انگشتانش موهای آشفته‌ام را نوازش میکرد.
وَ من از این حس خوب چشم بستم و به کل از یاد بردم اتفاق‌های تلخی را که پشت سر گذاشته‌ بودم.
-من حتی اشتباه کردن با تو رو هم دوست دارم. خطا نکردیم! کارمون شرعی بود، ما هنوز محرمیم بهم... ولی اگر اشتباست، دوستش دارم.
چشم باز کردم.
نگاهم در آن روشناییِ کم‌سو از آباژور برق میزد.
برق اشکی که سعی داشتم جلوی چکیده شدنش را در برابر حرف‌هایش بگیرم.
پلک‌هایم را بهم فشردم و قطره‌ی سمج اشک بالاخره راهیِ گونه‌ام شد.
شستش روی گونه‌ام کشیده شد تا مانع گریه‌ام شود.
-باید برم... باید ازت فاصله بگیرم! من به تو ضربه میزنم نارون.
مثل کاوه صدایم میزند... مثل آقابزرگ...
هنوز هم زیباتر از صدای مردانه‌ی آنها نامم را میخواند‌.