برای دختری که تمام عمر آرزوهایش را خاک کرده ،تمام عمر نداشته ها سنگ روی دلش بوده و تمام عمر حسرت به دل کشیده، پیدا شدن شاهزاده ی سوار بر اسب سفید قصه ها یعنی پایان تمام نشدن ها! یعنی پایان عمر دردها و حسرت ها …یعنی پایان هرچه نشدن و نداشتن!
و حال تقلا برای زندگی در قلب شاهزاده تنها دلیل زیستن دخترک است؛ حتی اگر بداند پشت نقاب چهره ی خندان این شاهزاده صورت کریه دیوی هفت سر پنهان است…

اونا بهش می گن مرد آهنی،مردی که قلبش از فولاده و خونش یه قفس طلایی ،برای من و خواهرم.
ما اسیر مردی بودیم که با وجود اسلحه اش نمی تونست اسم پدر و یدک بکشه.
مردی که برای محافظت از ما،از خودمونم می گذشت.
من و آرشا نقطه ضعف های مردی بودیم که نباید نقطه ضعفی می داشت!
و روزی که تصمیم گرفتیم از قفسمون فرار کنیم، میدونستیم که از اون به بعد فقط یه دشمن نداریم،نه تنها اون، بلکه تمام دشمنای اون که تشنه به خونش بودن دنبالمون می گشتن!

ولی همه این ها شروع قصه من نبودن.
شروع قصه من از یه شب سرد، توی یک مسابقه زیرزمینی توی پاریس ،شروع شد.
همون شب،من وارد رینگی شدم، که برای خروج ازش، یا باید می بردم و یا می مردم!
این قصه منه…قصه من و اون، در پاریس!

هر وقت مغزم داغ کنه بیخیال همه میشم و مستقیم میرم دریا‌... می‌شینم کنار ساحل و ساعت‌ها به اون چیزهایی که می‌خوام فکر می‌کنم‌... تو سرم قصه‌های رنگ و وارنگ می‌بافم‌... ذهنم باز میشه و می‌تونم به همه‌چیز یه جور دیگه نگاه کنم‌... ولی اشتباه می‌کردم‌... حالا که اینجام‌... نمی‌تونم فکر کنم‌... فکر کنم خاصیّت دریا این باشه‌... انگار حرکت این آبی بی رنگ، فقط یه فایده داره‌... اونم اینه که دیگه نمی‌ذاره فکر کنی‌... فکر کنم همینه که همه دریا رو دوست دارن‌... نمی‌ذاره فکر کنی به فکرات‌...

لبخند زدم.
اما جرئت نگاه کردن نداشتم.
از حالت مستی‌ای که بعد دیدنش همه‌ی منو می‌گرفت، بدم می‌اومد.
چون مسخره بود، بی‌دلیل بود، بچگانه بود.
چشمام‌ رو هدایت می‌کردم به گوشه و کنار استودیو، از توی قاب؛
هرجایی غیر از اون!
گوشم پر شده بود از طنین صداش و مقاومتم دوومی نیاورد و چشمم دوخته شد بهش.
دوباره همون برق‌و دیدم.
دستم‌و بردم جلو و گرفتم روبه‌روی صفحه‌....