اونا بهش می گن مرد آهنی،مردی که قلبش از فولاده و خونش یه قفس طلایی ،برای من و خواهرم.
ما اسیر مردی بودیم که با وجود اسلحه اش نمی تونست اسم پدر و یدک بکشه.
مردی که برای محافظت از ما،از خودمونم می گذشت.
من و آرشا نقطه ضعف های مردی بودیم که نباید نقطه ضعفی می داشت!
و روزی که تصمیم گرفتیم از قفسمون فرار کنیم، میدونستیم که از اون به بعد فقط یه دشمن نداریم،نه تنها اون، بلکه تمام دشمنای اون که تشنه به خونش بودن دنبالمون می گشتن!

ولی همه این ها شروع قصه من نبودن.
شروع قصه من از یه شب سرد، توی یک مسابقه زیرزمینی توی پاریس ،شروع شد.
همون شب،من وارد رینگی شدم، که برای خروج ازش، یا باید می بردم و یا می مردم!
این قصه منه…قصه من و اون، در پاریس!

ظاهراً همه‌چیز در زندگی بهار عادی‌ست؛ اما او خوب می‌داند زندگی‌شان پر از نگفته‌هاییست که بعد از گفته شدنشان هیچ‌چیز مثل سابق نخواهد شد. خیلی نمی‌گذرد که زندگی او در مسیر سیلابی قرار می‌گیرد که او سال‌ها از آن فراری بوده است. حضور ریحان در زندگی بهار و پا گذاشتن او به محله‌های پایین شهر، پرده از رازهای مگویی برمی‌دارد که برملا شدنشان به نفع هیچکس نیست!

هیفا دختر نخبه ای از قشر فقیر و یتیم جامعه است که خرج زندگی اش را از راه کیف قاپی به دست میاورد. بعد از فوت پدرش متوجه ثروت نامزده چند ساله اش می شود که آن را مدت هاست رها کرده...طی تصمیمی همراه دوستش به قصد دزدی راهی خانه نامزدش می شوند تا حق ش را بگیرد. مخروبه ای به نام خانه که با ورود به انجا ناخواسته وارد جریانی می شود که.... باعث خلق خیابان بیست و هشتم می شود.

جاده چشمانش را طی می کردم و در پیچ و خم آن ها خودم را می دیدم؛ شعله ی سوزانی که از چشم هایش به چشمانم ساطع می شد می سوزاندم؛ نمی دانم کافر شده بودم یا که مسلمان؛ اما به او ایمان می آوردم؛ به حرف هایش؛ به تمام حسی که در بند بند کلماتش بود؛ مرا واله و شیدا کرده بود و آیه هایی که از چشمانش نازل می شد برایم همانند معجزه با دست مسیحایی بود که مرا سِحر می کرد و آتش سوزان دستانش؛ قندیل های دست های یخ کرده ام را ذوب می کرد؛ حیران مانده بودم و دمی صاف و دمی بارانی و در دو هوا نفس می کشیدم؛ عاجز در پیش بینی حال خودم مانده بودم و توفان نگاهش و جملاتش دهکده وجودم را ویران می کرد و منی مانده بودم که حاصل طغیانی تکرار نشدنی بودم در جاده مه گرفته زندگی‌ام!