روبه‌رویم قرار گرفت.
مسخ نگاهِ غم‌زده‌اش شدم و عطر تلخش را با هر قدرتی که داشتم نفس کشیدم و مشامم پر شد از بوی خوشش...
دلتنگی را در چشمان بیقرارش میدیدم!
با نوک انگشتانش موهای آشفته‌ام را نوازش میکرد.
وَ من از این حس خوب چشم بستم و به کل از یاد بردم اتفاق‌های تلخی را که پشت سر گذاشته‌ بودم.
-من حتی اشتباه کردن با تو رو هم دوست دارم. خطا نکردیم! کارمون شرعی بود، ما هنوز محرمیم بهم... ولی اگر اشتباست، دوستش دارم.
چشم باز کردم.
نگاهم در آن روشناییِ کم‌سو از آباژور برق میزد.
برق اشکی که سعی داشتم جلوی چکیده شدنش را در برابر حرف‌هایش بگیرم.
پلک‌هایم را بهم فشردم و قطره‌ی سمج اشک بالاخره راهیِ گونه‌ام شد.
شستش روی گونه‌ام کشیده شد تا مانع گریه‌ام شود.
-باید برم... باید ازت فاصله بگیرم! من به تو ضربه میزنم نارون.
مثل کاوه صدایم میزند... مثل آقابزرگ...
هنوز هم زیباتر از صدای مردانه‌ی آنها نامم را میخواند‌.

آبان... قصه‌ی آدم‌هایی است که از خودی زخم خورده، جان کنده و با نبردی سخت به زندگی برگشته‌اند.
آبان که در گذشته تجربه‌ی دهشتناکی‌ را از سر گذرانده‌است، حالا و با پیدا شدن سروکله‌ی آدم‌های کهنه‌ی قصه‌ی تلخ زندگی‌اش، دوباره در دریای متلاطم و خروشانی گرفتار می‌شود.

دقیق نمی دانست حسش به این مرد چیست؛ شبیه یک هیجان بود یا حس خوشایندی که به زندگی اش طرح و رنگ عادی بودن می زد. شبیه بقیه ی دخترها میشد. مثل آنها میتوانست کسی را داشته باشد که صبح به صبح پیام روز بخیر می دهد و شبها آرزوی خواب خوش برایش کند‌ دریچه ای کوچک که این آلیس را به سرزمین عجایب زندگی های متوسط میبرد سرزمینی که در آن، او، دختری فروخته شده و آواره نبود که تمام کودکی اش سر چهارراه ها میان هیاهوی تند زندگی، چشم انتظار به دست بخشش همین آدم‌ها گذشته بود.

آیرین، تک دختر کوردِ یه خاندان معروف و اصیله... درست زمانی که خانواده‌ش می‌خوان اون رو به زور به عقد یک نفر دربیارن، جون یه مرد زخمی و ناشناس رو که زخم گلوله داشته و سر تا پا سیاه پوشیده بوده نجات میده! غافل از اینکه اون مرد...